Ah şu insanlar!

Orhan Veli o ünlü şiirinde:

"Beni bu güzel havalar mahvetti." Diye başlar şiirine ve devam eder:

Böyle havada istifa ettim

Evkaftaki memuriyetimden.

Tütüne böyle havada alıştım,

Böyle havada âşık oldum;

Eve ekmekle tuz götürmeyi

Böyle havalarda unuttum;

Şiir yazma hastalığım

Hep böyle havalarda nüksetti;

Beni bu güzel havalar mahvetti.

İnsanın doğaya seslenişidir şairin ki…

Ve Kemal Burkay o dillere destan olan Gülümse şiirinde barışı arar mısralarında. Her sözcüğünde o da doğaya içten içe seslenir.

Hadi gülümse bulutlar gitsin

İşçiler iyi çalışsın, gülümse

Yoksa ben nasıl yenilenirim

Belki şehre bir film gelir

Bir güzel orman olur yazılarda

İklim değişir, Akdeniz olur, gülümse.

Sazlarım vardı, ırmaklarım vardı çok

Çakıltaşlarım vardı benim

Ama sen başkasın anlıyor musun

Tut ki karnım acıktı, anneme küstüm

Tüm şehir bana küskün

Bir kedim bile yok anlıyor musun

İklim değişir, Akdeniz olur, gülümse.

Şairler, ressamlar ve yazarlar… Yani tüm sanatçılar doğayla iç içe yaşar. Duygularını yansıtırken dillerinden doğayı düşürmezler. Tıpkı:

"Benim sadık yârim kara topraktır." Diyen Âşık Veysel gibi…

Diyalektik yasayı özümlemiş her yürek bilir ki insan doğanın bir parçasıdır. Biri olmasa diğeri olmazdır.

Ya şimdi?

Hırsların, ihtirasların, hoyrat sahip olma duygusunun tutsak kıldığı insan var olduğu bütünü görmezden gelerek yaşam çevrelerini yok etmekle meşgul.

Bilinçsiz kentleşme, ıslah edilmeyen dere yataklarını ucube yapılarla kuşatan betoncu zihniyet, dünyanın çaresiz coğrafyalarında yaratılan savaşlar ve yeşilin yok edilmesi insanın var olduğu tabiata ihanetinin birkaç örneği.

Denizlerin, göllerin, akarsuların acımasızca benden sonrası tufan sorumsuzluğuyla kirletilmesi iklimin feleğini şaşırtarak mevsimleri bile değiştirdi.

İşte İstanbul'da yaz ortasında yaşanan tufanın kısa özeti insanın doğaya verdiği zararın kaçınılmaz bir sonucudur.

YAZININ DEVAMINI OKUMAK İÇİN TIKLAYINIZ