Fatih Perihan'dan Kıssadan Hisseler...

*Kuran ile konuşan kadın*

Abu Rayaan:

Abdullah İbni Mübarek rahimehullah anlatır:

Hacca gidiyordum. Yol üzerinde bir yerden geçerken tek başına yolculuk yapan bir kadınla karşılaştım. Ona selam verdim. Ancak kadın selamımı:

"Çok merhametli Rabb'den bir söz olarak onlara selam vardır." (36/Yasin, 58) ayetini okuyarak aldı.

- Buralarda ne yapıyorsun? diye sordum. Sorumu:

"Allah kimi şaşırtmışsa onu doğru yola getirecek yoktur." (7/Âraf, 186) ayetini okuyarak cevapladı. Yolunu kaybettiğini anladım ve nereye gitmek istediğini sordum. Yine soruma:

"Bir gece kulu Muhammedi Mescid-i Haram'dan, Mescid-i Aksa'ya götüren (o zat) bütün eksikliklerden uzaktır!" (17/İsra, 1) ayetiyle karşılık verdi. Anladım ki, haccını tamamlamış, Kudüs'e gidiyor.

- Ne zamandan beri böyle yolunu kaybettin? dedim.

"Tam üç gündür." (19/Meryem, 10) dedi.

- Yanında yiyecek bir şeylerin de yok, dedim.

"O'dur beni yediren ve içiren." (26/Şuara, 79) ayetini okudu.

- Peki, ne ile abdest alıyorsun? dedim.

"Eğer su bulamazsanız temiz toprakla teyemmüm edin." (4/Nisa, 43) ayetini okuyarak cevap verdi.

- Yanımda yiyecek-içecek bir şeyler var. (İstersen verebilirim) dedim.

"Sonra gece girinceye kadar orucu tamamlayın." (2/Bakara, 187) ayetiyle karşılık verdi. (Oruçlu olduğunu anladım.)

- İçinde bulunduğumuz zaman dilimi Ramazan ayı değil ki, dedim. Buna karşılık:

"Her kim de, farz olmadığı hâlde gönlünden koparak bir hayır işlerse, hiç şüphe yok ki Allah şükrün karşılığını veren ve her şeyi bilendir." (2/Bakara, 158) ayetiyle cevap verdi.

- Yolculukta orucu bozmamız bize caiz kılınmıştır, dedim.

"Eğer bilirseniz, oruç tutmanız sizin için daha hayırlıdır." (2/Bakara, 184) dedi.

- Neden benim gibi konuşmuyorsun, dedim.

"İnsanın ağzından çıkan bir tek söz olmaz ki, yanında (onun söylediğini ve yaptığını kaydeden) hazır bir gözcü olmasın." (50/Kaf, 18) ayetini okudu.

- Hangi kabileden olduğunu sordum.

"Bilmediğin şeyin peşine düşme! Çünkü kulak, göz ve gönül/kalp (gibi azaların) hepsi de sorguya çekilecektir." (17/İsra, 36) ayetiyle cevap verdi.

Hata ettiğimi, dolayısıyla kusura bakmayıp hakkını helal etmesini istedim.

"Bugün size hiçbir kınama yoktur. Allah sizi affetsin." (12/Yusuf, 92) ayetiyle cevap verdi.

Kendisine, deveme bindirip kafilesine ulaştırma teklifinde bulundum.

"Hayır olarak daha ne yaparsanız Allah muhakkak onu bilir." (2/Bakara, 215) ayetiyle mukabelede bulundu.

Devemi yanına getirdim. Tam binecekken:

"Mümin erkeklere bakışlarını kısmalarını söyle." (24/Nur, 30) ayetini okudu. Ben de gözlerimi başka tarafa çevirdim. Tam bineceği sıra deve ürküp kaçtı, bu arada elbisesi de birazcık yırtıldı.

"Başınıza gelen her musibet, işlediğiniz günahlar sebebiyledir." (42/Şûra, 30) ayetini mırıldandı.

Biraz sabretmesini ve devesini tutup bağlayacağımı söyleyince,

"Biz o meselenin hükmünü Süleyman'a kavrattık." (21/Enbiya, 79) ayetini okuyarak, deveyi sevk etme konusunda benim daha başarılı olduğumu ima etti.

Peşinden deveye bindi ve:

"Bunları bizim hizmetimize veren Allah tüm eksikliklerden uzaktır. O lutfetmeseydi biz buna güç yetiremezdik. Muhakkak ki biz sonunda Rabb'imize döneceğiz." (43/Zuhruf 13, 14) ayetlerini okudu.

Bağırıp çağırarak deveyi hızlandırdım. Bu defa:

"Yürürken ölçülü yürü, konuşurken de sesini kıs!" (31/Lokman, 19) mukabelesinde bulundu.

Yürürken şiir okumaya başladım. Bu kez:

"Artık Kur'ân'dan kolayınıza geleni okuyun." (73/Müzzemmil, 20) ayetini okudu.

- Şiir okumak haram değil ki, deyince:

"Ancak gerçek akıl sahipleri öğüt alırlar." (2/Bakara, 269) ayetiyle cevap verdi.

Bir süre yolculuğa devam ettikten sonra, evli olup-olmadığını sordum.

"Ey iman edenler! Açıklandığı takdirde hoşunuza gitmeyecek şeyleri sormayın!" (5/Maide, 101) ayetiyle cevap verdi.

Derken bu hanımın kafilesine arkadan yetiştik. Kendisine kafile içinde kimsesinin olup-olmadığını sordum. Bana:

"Mal ve çocuklar, dünya hayatının süsüdür." (18/Kehf, 46) dedi. Anladım ki çocukları var.

- Onların hacda işleri ne? diye sordum.

"O Allah nice alametler yaratmıştır ve o insanlar yıldızlarla yol bulurlar." (16/Nahl, 16) dedi. Anladım ki, çocukları yol bulma işi/rehberlik yapıyorlar.

- Onların isimlerini sordum.

"Allah İbrahim'i dost edinmiştir.", (4/Nisa, 125)

"Allah Musa'yla konuşmuştur." (4/Nisa, 164) ve:

"Ey Yahya! Kitaba kuvvetle sarıl." (19/Meryem, 12) ayetlerini okudu.

- Ey İbrahim, ey Musa, ey Yahya! diye kafileye doğru seslendim. Nur yüzlü üç genç 'Buyur!' diyerek çıkageldiler. Kadın onlara para verdi ve:

"Şu akçeyle içinizden birini şehre gönderin de, baksın hangi yiyecek daha hoş ve helal ise ondan size azık getirsin." (18/Kehf, 19) dedi. Gençler gittiler, yiyeceği getirince bana:

"Geçmiş günlerinizde yaptığınız güzel işlerden dolayı afiyetle yiyin, için!" (69/Hakka, 24) dedi.

Bütün bu gördüklerim karşısında gençlere:

- Şayet annenizin bu durumunu bana söylemezseniz, bu yemekten asla yemem! dedim.

Gençler dediler ki:

- Annemiz, ağzından Allah'ın gazabını çekecek yanlış bir söz çıkar korkusuyla tam kırk yıldır bu şekilde sadece Kur'ân'la konuşur. Bunun üzerine ben de:

"Bu, Allah'ın lütfudur; O, onu dilediğine verir. Allah büyük lütuf sahibidir." (57/Hakka, 21) dedim.

Cevâhiru'l-Edeb, sf. 261.