Karınca gibi olamamak...

Sizi bilemem, ben karıncaları çok seviyorum.

Önce çok çalışkanlar... Yaşamlarını öylesine disipline etmişler ki, bir yaz mevsimi boyunca hiç kavga/gürültü yapmadan bir yerlere giderler, oradan ağızlarına aldıkları yiyecekleri yuvalarına taşır dururlar.

Hiç durmazlar.

Nereden mi biliyorum bunları?

Yaşam deneyimimden ve karıncalarla olan yakınlığımdan.

Her yıl bahara yukarı havalar ısınmaya başladığında birer ikişer görünürler doğada...

Sonra sayıları giderek artar, buldukları yuva yapılacak ortamda yumurtlayıp yeni yavrularla adeta bir ordu olurlar.

Bir görseniz onların günün her saatinde -gece bile- çalışmalarını...

Yuvadan çıkan karınca, kurulmuş bir robot gibi hedefine giderken aynı yoldan gelen kendi karınca ailesinden bir karınca ile karşılaşınca sanki insanlar gibi selamlayıp/öpüşüp yoluna devam eder.

YAZININ DEVAMINI OKUMAK İÇİN TIKLAYINIZ