Kaybolan ayak izlerim

O yıllarda, yani 1960 yılında Anadolu'nun her yerinde olduğu gibi bir kadın çarşı-pazara evin bir erkek çocuğunun elinden tutarak çıkardı.

Bu her anne için bir güvendi.

Annem de hep beni alırdı yanına, evin en küçüğü olarak.

Şimdi şu yaşımda bunun ne güzel bir duygu olduğunu anlıyorum ve anlatıyorum dilim döndüğünce ve gönlümün taştığınca.

Van'ı sade ben değil ki, annem babam bizler hep beraber sevdik ve kucakladık ömür boyu.

Van'dan ayrılıp Bursa'ya geldiğimiz de bile, lafı bir şekilde Van'a getirmeden edemezdik. Çoğu bizi Vanlı zannederdi...

Yani bizler Van'ı içten ve samimi sevmiştik.

YAZININ DEVAMI İÇİN TIKLAYINIZ...