Mavi Şehrin Kalemleri

PAYLAŞ

02.03.2023 09:32
Güncelleme: 21.01.2024 00:29

Fahrettin YiğitEditör

TAKİP ET

SESİMİ DUYAN VAR MI?

ESMA BOLAT/ALMANYA

Türkiye 06.02.2023 tarihinde büyük bir felakete uyandı. Sabah kahvemi içerken ilk mesaj düştü sosyal medyadan önüme. Şaşkınlıktan kahve boğazımda kaldı. Hemen haber kanallarını açtım. Merak ve endişe tüm benliğimi sarmıştı. İlk önce depremde "254 kişiyi kaybettik" dedi haberler. Sonrasında rakamlar çığ gibi büyüdü, tıpkı içimde devleşen acı gibi. Felaketin boyutu tahminimin çok üstündeydi. Çığlıklar, acılar, toprak altında kalanlar ve yakınlarının göğe çıkan figanları. Dayanılacak gibi değildi gördüklerim, yağmur yerine acı ve gözyaşı yağıyordu gökten sanki. Bizler; "Almanya'da yaşayan Türkler olarak neler yapabiliriz?" diye önce aile içinde koordine olduk, akabinde sosyal yardım gruplarıyla istişareler yapmaya koyulduk. Vatana uzanan el olmak için, gurbette herkes birbiriyle yarış halindeydi. Hazırlanan koliler, yataklar, yorganlar, boşalan banka hesapları! Üç saat sonra yola çıkacak olan yardım tırlarına yetiştirmek içindi tüm mücadelemiz.

Kızımın çocuklarının kışlık giyeceklerini, yatak, yorgan hatta çeyiz sandığında bulunan yazma ve patiklere kadar paketlediğini, cebindeki son parayla bebeklere alışveriş yaptığını öğrendiğimde, kendisiyle bir daha da gurur duymuştum. Gördüğü manzara ve acılar karşısında bir yandan koşturuyor, bir yandan şaşkındı ve acıyla ağlıyordu. Sosyal medyada tanık olduklarımız, yaşadıklarımız büyük acılara şahitlik ediyordu. Her insanın kaldıramayacağı bir yıkımdı yaşananlar. Deprem olan bölgelerde hayatlarını sürdüren arkadaşlarımı aramaya başladım hemen. Ya acı haberler alıyordum, ya da gözlerindeki dehşet saçan bakışlarından korkuyu okuyordum hepsinin. "Başka ne yapabilirim? Diye düşünmekten uykularımı yitirdim. Koşturmaktan değil acıdan yorgundu bedenim. Vatanımın acısı, çaresizliği, feryadı üç bin kilometre ötede bizlerin yüreğine kor gibi düşmüştü! Kolay değildi bu yıkım, insanlar ölüyor ve yakınlarının hayatlarından ansızın ve topluca ayrılıyorlardı. Ölüm gerçekti. Ama bu kadar büyük bir felakete aklım sırrım ermiyordu. Kimsenin algılayamaması gibi.

Göçük altında can veren insanların kiminin hırkası, kiminin cebinden çıkan fotoğrafları, kiminin çığlıkları mıh gibi çakıldı beynime. Kursaklarda kaldı hayaller, düğünler, torunlar, mutluluklar, vuslata kaldı sevdalar…

Oradaki canları kurtarmaya çalışan herkesin dilinde aynı ağıt: "SESİMİ DUYAN VAR MI?

Küçücük bir tıkırtı yaşam umuduydu. Tırnaklar kürek, hepimiz tek yürek olmuştuk. Can acısının feryatları, kiminin arkada evlatları, kiminin ana, babası. Kişinin yâri! Hepimizin de canları kalmıştı enkaz altında. "Gidiyorum!" diyemeden son bir defa sarılamadan, helalleşemeden, nefessiz kalarak gidiyorlardı son yolculuğa. Binlerce kişi el ele, aynı akıbetle, aynı kader birliğiyle. Sevenleri sadece dua edip, şok halinde çaresizce olanları izlemekle yetiniyordu! Günlerdir acıları izlemekten bitap düştük milletçe.

Yazacak o kadar çok şey var ki! Sözün bittiği yerdeyim. Dile gelen, gelmeyen getirilemeyen tüm ifadeler eksik. Nerede nasıl sonlandıracağımı bilmeden yazıyorum şu an. Biliyorum sorulacak çok sorumuz var. Sorular cevapsız, kelimeler kifayetsiz, merak hat safhada...

-Deprem Bölgesi olduğu bilinen Türkiye evleri neden çürük mesela? Kim bu kadar canın bu şekilde heba olmasının müsebbibi?

-Müteahhitlerin para ve makam hırslarıyla insanları toprağa canlı gömmeleri hangi vicdana sığar?

-Teyit edilmemiş mesnetsiz haberlerle insanların galeyana getirmek hangi insanlığa yakışır?

-Büyük bir felakette bile birlik olmayı başaramayan Türk siyasetinin önderlerinin tutum ve davranışı hangi tarih kitabında şık durur? Kirli siyaset üreten kişilerin, halktan nasıl birbirine saygı duyması, birlik ve beraberlik içinde olması beklenir?

Şu sorumun cevabını gerçekten bilmek istiyorum? Gördüklerime ve duyduklarıma binaen; bu yaşanan felaket gerçekten doğal bir deprem mi?

Neye değinsem elimde kalacak biliyorum...

Samimice içimden geçenleri yazmayı çok isterdim. Ama... Ahh!

Yağmalar, hırsızlık, tırları kendi deposuna yıktıran hırslı insanlar, bebek mamalarına göz dikenler, yalan haberler yapan hainler! Nerede vereceksiniz acıdan nemalanmanın hesabını? Yükselen battaniye ve su fiyatları. Bu işten çıkar sağlamak yakışmazdı bize. Demem o ki, vicdansız her yerde ve her koşulda VİCDANSIZDI yine. Kötü insanlar her zaman olduğu gibi kölükte yarıştılar birbiriyle.

İyi insanlar yurdumun dört köşesinden ve gurbetten yetişti, iyilikte yarıştı kardeşleri için ellerinden ne geldiyse. Kimileri soba yaptı, kimi sanatçılar gecesini gündüzüne kattı. Anadolu kadını çorap ördü, ekmek açtı, el uzattı gücü nispetinde! Aç susuz televizyon izledi birileri, depremzedeler aç diye. Ekmekten aştan kesildi vicdan sahibi olanlar. Uyumaktan, rahat olmaktan utandı insanlığını hâlâ kaybetmeyenler.

"Biriz, birliğiz, kardeşiz" dedi koştular akın akın şehirlere.

Birde gördüğümüz mucizeler vardı felaket haberleri arasında. O görüntüler umut oldu bir nebze. Orada canları uğruna enkazda çalışan vatan evlatlarımız için avuç açıp dua etmekte bulduk teselliyi. Yirmi günlük bebek, anasından son hatıra bir tutam saçla avuçlarında yeniden doğdu dünyaya. Yetimler ve öksüzler yürek dağladı. Kimi feryat ederken, kimi acısına rağmen gülümseyen bir bakış atıyordu yıkıntıya. Canlar gördüm insanlara vefasıyla örnek olabilen, adı hayvan olsa da kendisine verilen ekmeği enkaz altında can vermiş sahibine taşıyordu. Kurtarma köpekleri vardı, can kurtarırken can veren. Muhabbet kuşları gördüm, bebeleriyle enkazdan hayata gülümseyen. Kediler vardı acıyla enkazlardan kurtarın dercesine inleyen. Her gördüğümüz hafızalara kazındı tek tek.

Büyük bir sınava tabi tutulduk, kimi akıp geçti aziz bir su gibi bu sınavdan, kimi çakıldı cehennem çukuruna hırs yaparken. Sabır etmeyi, tevekkülü öğrendik tekrar ve yeninden. Çünkü başka yapacak bir şey kalmamıştı yaralılara vefa borcunu ödemekten. Vefat edenlere dua edip, gözyaşı dökmekten başka bir şey gelmedi elimizden. Keşke binalarımızı düzgün yapabilseydik Almanlar gibi, onların disiplinini ve güzel hallerini kopyalayabilseydik.

Biliyorum ki her şeye rağmen tekrar güzel günleri kucaklayacak ülkem. Biliyorum ki iman gücü ile yeşerecek yeni nesil yeniden. Ülkemi cehenneme çevirmeye çalışanlara Rabbim fırsat vermeyecek. Biz binlerce kilometre uzak olsak bile, gönlümüz o toprakta. Kalbimiz onlarla.

Ne diyor milli marşımız?

Bastığın yerleri "toprak!" diyerek geçme, tanı:

Düşün altında binlerce kefensiz yatanı.

Sen şehit oğlusun, incitme, yazıktır atanı:

Verme, dünyaları alsan da, bu cennet Vatanı.

Mehmet Akif Ersoy

Bu ülke bizim, hepimizin. Altı şehit dolu! Lütfen artık iyilikte ve doğrulukta yarışalım. Gün el ele mücadele günüdür. Bir daha böyle bir felaketi yaşamayalım inşallah. Kendi namıma da özellikle canını hiçe sayarak deprem bölgesinde var gücüyle çalışan herkese sonsuz şükranlarımı sunuyorum.

Allah bir daha göstermesin böyle bir felaketi. Geçmiş olsun benim canım VATANIM. Yaralılarımıza şifa, vefat eden kardeşlerime Allahtan rahmet diliyorum.

GEÇMİŞ OLSUN ANTAKYA'M

FATMA ÖZGER BİLGİÇ

Kadim şehir yaslı, boynu büküldü

Ruh ve beden yandı, ciğer söküldü

Ağıtlar yükseldi, moloz döküldü