MAVİ ŞEHRİN KALEMLERİ

Kalbin Vuruşu

Gürgün Karaman

Kıyameti bekleyen bir kalbin geri çekilmesi gerekir hayattan. Randevu, eğer ötelere ertelenmiş bir buluşma anıysa unut gitsin bu hayatı. Sadece tanışmak için gelmiştik bu diyarlara. Önümüze konulan bir elma ağacındaki habire salınıp duran bir elmayı sadece ısırmış olamazdık. Daha büyük bir suç mu işlemiştik? Çok mu büyük bir yalan söylemiştik? En nadide tohumları mı yok etmiştik? Bir fincan kahveye kırk yılı doldurup da içmemiş miydik? Fazla mı gevezelik yapmıştık bilinmeyen bir huzurda? Heybemize ne koyup da göç eylemiştik? Geçmişi geçemeyen şimdiyi bir şişenin içine bırakıp da bir nehre mi atmıştık?

Kalbimizin vuruşlarını bile artık duymuyoruz. Aşk bize ihanet etti! Biz de aşka! Hafızamızda, Hafız'ın şiirlerinden tek bir tını bile yok… Tanımadan geldik, tanımadan, tanınmadan ve tanışmadan göç ediyoruz. Oysa yalnızlığın ilacıydı tanımak, tanışmak ve tanınmak. Tanımak, var kılmaktı. Tanımlamadan, sınırlamadan, sınırlandırmadan bir aşk gülünü doyasıya koklamaktı tanışmak.

Dilin geriye ket vurduğu biz zaman diliminde, dilde olanın dili yok etmesidir varlığımız. "Varlığın dili gittikçe kapanıyor." diyordu İbn-i Haldun. Kalbin kapandığı yerde dil kapanmaz mı? Kapanan kalp ve akıldır, dil sadece kalbin ve aklın tercümanıdır. Akıl ve kalp kapandığında aşka zaman bitmiştir.

Heybesinde aşkla bu diyara göç eden bizler, aşkı sol yanımızdan söküp atınca sağ yanımız, koynuna olmadık putları doldurdu. Oysa bu âlem "hayal bile değildi, hayal içinde hayaldi." Hayali olmayanın aklı olur, akıl aşka sahip olmak isteyince aşk çoktan geri çekilmiştir. Aşk zamansız, mekânsız ve mesafesizdir. Delinin kuyuya attığı taşı ancak aşk çıkarabilirdi. Oysa akıl ipin, makaranın, kovanın peşine düştü.

Kalbimiz aşkı ve hayali kaybettiğinden beridir yastadır. Kalp gözü kapanalı hayli uzun zaman olmuştur. Akıl âşık olmaz, aşka sahip olmak ister. Kalp, aşkın yoğrulduğu bir mekândır; akıl, aşkın zindana vurulduğu yerdir. Aşk, hem yazgıdır hem yangındır; temizleyen bir yangın… Hesapsız ve kitapsızdır. Aşkın kıyısı yoktur. Akıl hep kıyıda bekler, avlamak için.

Geride bıraktığımız her şey yetimdir artık. Yitirilmiş bir yitikliktir yetimlik de. Ağzımızdan çıkan her kelime bir mesafedir. Yitiklik mesafeden dolayıdır. Neden cümlelerimizin sonuna noktalama işaretleri koyarız ki? Sessizlik için mi? Hiç sanmıyorum. Her noktalama işareti, dilin sınırlandırılmasıdır ona sahip olmak için. Çünkü konuşan akıldır. Kalbin kelimeleri yoktur. Başın belası değil, kalbin başındaki beladır dil, sözcükler ve kelimeler ve şeyler…

Bir minarenin biricikliği dahi özgündür ve özgül ağırlığıyla gökyüzünden bir haber bekler. Tüm kibrimiz, bir minareden yükselen ezana ve sala'ya karşı kayıtsızdır. Gökyüzüne değil, vitrinlere bakıyoruz, ekranda gözlerimiz. Haber, vitrinden ve ekrandan geliyor. Dil de yetim kalmıştır, işgal edilmiştir ekran ve vitrin tarafından. İlahi tek bir haber tenezzül etmeyecektir artık.

Ey kalbim, böylece kalbine sahip olmak isteyen her şeye dikkat kesilmen gerekir. Bir mabedi ziyaret için yola çıkacaksan eğer, göklerden gelen bir haber için gözlerini gökyüzüne çevirmelisin. Meczup bir münzeviliğin koynuna atmalısın kendini. Tanrı'nın elindeki tüm çiçekleri koparmak için değil, doyasıya koklamak için yolculuğa çıkmalısın.

Ey kalbim, meczubane bir duruşla boynunu bükerek kibirli tüm inançlarını yerle yeksan etmelisin. Duaların büyüdükçe sen küçüleceksin ve kalbin kitabındaki son sayfada kendini unut gitsin! Ayrılırken bu diyarlardan son bir defa, bir umut öpücüğü kondur en masum bir çocuğun yüzüne.

Ey kalbim! Ben sana gerçeklikleri konuşmuyorum. Yenik bir aşkın tartamadığı, bir terazinin kolunda sallanıp duran yetim bir sevdayı konuşuyorum. Senden tek bir şey istiyorum:

Sadece bir umut öpücüğü kondur yanaklarıma ve öylece ayrılalım tanışmadan.

Berjinya

Vahap Takar

Üç yıldır başucuma kuruyorum gözlerini. Ara ara eşlik ediyorsun rüyalarıma, ne büyük lütuf bana yaptığın. Üç yıldır aralıksız okuyorum seni, her satırbaşında daha parlak ve renkli oluyor gözlerin. Dolabımdan "Yüzyıllık Yalnızlık"a değiyor gözlerim ArcadioBuendia oluyorum. Bir köy kuruyorum ellerimle ve sen o köyün en güzel kızı oluyorsun. O sahnenin en güzel yerini kendine alıyorsun. Remedios oluyorsun gökyüzüne uçan, eteklerinde köyün bütün sırlarını tutan Güzel Remedios.

JackLondon, Martin Eden diyor adıma, belli ki çok iyi tanıyor beni. Seni de çok iyi tanıyor, hatta Ruth, diyor adına; üniversiteye gidiyorsun. Sende kitap okuyorsun. Kütüphanelerde kesişiyor yolumuz, tiyatrolarda. Sana "Ruth", bana "Martin" diyor. Böyle çiziyor resmimizi...

Sonra hangi kitaba baksam, biraz sen, biraz da ben. Al bir şiir oku! Fark etmez herhangi bir şiir, muhakkak içinde biraz sana seslenişimi taşır. İlkokul şiirlerinde bile rastlarsın, bilirsin ki orada bile cumhuriyetim, demişimdir sana.

Üç yıldır Berjinya, ne yaşadıysam kaydettim görevi başında bir memur gibi titizce. Okuduğum her sayfayı sana okurum umuduyla beynime kaydettim. Belki bir sonraki ay, düşen cemre alevlendirir cesaretimi. Belki bir zaman sonra dilimin kulağı olursun. Sana Şamanlardan ve Sihistlerdensöz ederim. Konuşacak o kadar çok konu olur ki, hiç sıkılmaz canın. Ah! Muhsin sereriz aramıza. Ben sana temiz çoraplar giydirmek ve ayakkabılarını kapımda görmeyi isterim. Belki de sen biriktirdiklerinden açarsan bir konu. Absürt bir şiir okursun ben kutsal bir zevkle dinlerim. Ah! Ne kadar kutsal hissederim.

Üç yıldır Berjinya! Üç yıl... Bir kanser gibi büyüyorsun içimde. Elimden gelen tek şey daha çok hatırlamak ve okumak ve senin ölmene izin vermemek içimde. Bir kanser gibi büyüyorsun içimde, her geçen gün daha çok doluyorsun bedenime.

Ama biliyorum; sen iyi huylu bir kansersin, öldürmezsin. Biliyorum seni atarsam içimden kendime yabancılaşırım. Öyle söylüyor Pavese, öyle ya haklı çıkaramam sevmediğim filozofu.

Üç yıldır Berjinya! Tam tamına üç yıldır, beni ben yapan her şey; çok uzakta, seninleyim bir üç yıl daha.

Söylerdik

Mervenur Biçer

Sorsalar söylerdik Reşha

İçimizde morların tutsaklığını

Rüzgârla uçuşan yarınlarımızı

Dilimizde oynaşan şarkılarımızı

Sorsalardı söylerdik

Bir kerecik gelirdik dünyaya

Ama binlerce vazgeçerdik

Yaşamaktan, şahit olmaktan

Sevmekten, sevilmekten

Oysa güneş her gün doğardı

Yaşamak ne de güzel şeydi

En çok da ikindileri parlardı

Ve akşamüstü ölürdü, izlerdik

Ellerimiz kirli sularda çırpınırdı

Yorgun dalgaların şarkılarında

Dans ederdi kırık gölgelerimiz

Ve maviliğe uzanan gözlerimizden

Boncuk boncuk akardı masumiyet

Bazen bir kötülük görürdük

Gezginler dolaşırdı beynimizde

Her hücremiz heba olurdu

Ama yine de susardık Reşha

Neden sustuğumuzu anlamadan,

Bilmeden, sormadan…

Belki haberdar değildik Reşha

Belki sadece kimsesizdik

Geceleri yıldızlarımız intihar ederdi

Yine de yeni umutlar dikerdik göğe

Ve uçsuz kızıllığın arasından

Tanrıların ziyaretini beklerdik.

Dualı Şiir

Berna Öner

Canı yanan hikâyelerin başrolüyüz biz

Belki de bu yalnızca bir his

Eşikte rahmet vardır belki de

Beklemekte, durmakta

Şikâyette değil, şükürde

Bizi sana yönelen kullarından eyle,

Yüzümüzü, gönlümüzü sana döndür

Allah'ım! Rahmetinle

Canımızın yandığı hikâyelerde

Bize sabır ihsan eyle

Güç- kuvvet nasip eyle

Kızlarımızı Meryem'ce gelin

Erkeklerimizi Ömer'ce damat eyle

Bir nesil yetiştirmeyi,

İçinde EbuBekir olmayı

Hayâyı Osman'dan giyinmeyi

Sulhta Fatih olmayı

Hz. Muhammed (sav) 'den hal almayı

Nasip eyle Allah'ım!

Derler ya,

Gecenin en karanlığı

Gündüzün doğuş aydınlığıdır

Allah'ım! Bu karanlık, bu gece

Gündüze varan ilk hece olsun

Kalpler imanla dolsun

Sana kul olmak Allah'ım

Musibette dahi hamd'dır

Derya idim

Umman diledim

Bir avuç su idim

Okyanus okyanus taştım

Sevdandan alıkoyma bizi,

Allah'ım!

Her kadın özeldir

Selahattin Çakır

Kimi bir ameliyathanede

Kimi bir doğum evinde

Hayata gözlerini açıyor,

Minicik elleri, gözleri, ağzı, burnu

Biri anneye benzetiyor, biri babaya

Halası, teyzesi, dayısı derken

Yavaş yavaş büyüyor bebek

Hastalanınca sabahlayan bir anne

İlk adımı attığında

Havalara uçan bir baba

Düştüğü vakit

Dizinden çok içi kanayan bir aile

Derken büyüyorsun

Sonra biri çıkıyor karşına

İlk adım attığın anıda unutturuyor

Baba dediğin ilk günü de

İlk hastalandığın geceyi de unutuyorsun

Okula gittiğin o ilk günü de.

Sonra biri çıkıyor karşına

Annenin başında beklediği geceleri

Babanın omzundan

Hayata baktığın günleri

Ve mahalle dükkânından

Özenle paketlenmiş

Zıbını bile unutuyorsun

Dünyaya gelen ilk bebekmiş gibi

El üstünde tutulan sen

artık tozlu raflarda

Tarihi geçmiş bir kutu çikolata kadar

Değer görmüyorsun

Bir an dönüp bakıyorsun ardına

Bir taraf da seni el üstünde tutan ailen

Diğer tarafta zoru görünce

Elini bırakacak olan insan

İşte burada başlıyor asıl hayat

Kimi el üstünde tutulmayı seçiyor

Kimi avuç içinde tutunamamayı...