Mavi Şehrin Kalemleri

VE KADINLAR

FUAT ARPA

Toprak renkli

Ak çehreli

Yaşayan tüm insanlar gibi

Ama kendince yaşayamayan

Varoşlarda, metropollerde

Poşulu, yemenili

Doğuda, batıda

Her yerde

Künyeleri farklı onların

Yürekleri aynı ama

Anadolu hepsi

Her biri Sakarya, Fırat

Her biri Süphan, Toros, Zagros

Her biri Akdeniz, Karadeniz

Heybet tarihle başlar onlarda

Kadim Mezopotamya izleriyle

Ve anneler, analarımız

Kurtuluşta kimisi

Adı Kara Fatma, Nene Hatun

Adı meçhul analar

Çanakkale'de çocukları vardı onların

Cephelerde kocaları

Doksan bin oğul yollamışlardı

Uyusunlar diye Sarıkamış ateşinde

Ve nişanlıydı kızlar

ama beklemiyorlardı

yedi cephede at koşturan

sevdalıları.

Kızlarımız, çocuklarımız

Elifti kimisi, Nazlıydı

Kimi Hatice, Berfin, Dilan

Anılarına filmler çekilecekti

120 kere karlı soğuk sınırlarda

Ve analarımız, kadınlarımız

Onlar yüzlerini ekşitmeden

Acılara en dirençli olanlarımız.

Onlar en matem yüklü

haberleri alanlar

bir gün bir hudut karakolundan

ya da meçhul adreslerden…

ve kadınlarımız

Pamuk tarlalarında

narenciye bahçelerinde

fabrikaların çağdaş köleleri

Uçsuz bucaksız tarlalarda

çalışanlarımız

Hani ortak sevdalar?

Paylaşıldıkça hani azalacaktı

Acılarımız?

Bir sahipsiz köyde,

ürkek karanlık

bir beyaz mermerde

isyansız gözyaşları…

Layık mı insanımız?

Etle tırnak

acıtmamalı birbirini!

Girmesin lügatlere yeni sözcükler

Yandıkça böyle her bir yanımız.

Bilinmeli ki en fazla ağlayan

Kadınlarımız, kadınlarımız.

ÇÖL

SEVDA ZENGİN

Her bir acım

Ayrı bir coğrafyanın

İzini taşır üzerinde...

Aynı acılar

Farklı yüzler

Farklı sebepler...

Hangi kucağın altına sığınsam

Hep ıslanırım

Hep ıslandım.

Yağmur şairin velinimetidir

Ben artık yağmursuz

Günlere uyanmak istiyorum.

Yarım kalan bir şeyler var

Onları tamamlamaya

çalıştıkça

Yeni şeyler eksiltiyorum

hayatımdan.

Artık tek mutluluğum

Her an benimle

Yaşayacak olan

Derin bir mutsuzluk.

Çölün orta yerinde

Bırakılmış bir çocuk gibiyim

Uğrumda

Sefamerve yarışı yapacak kimse

Yok...

Topuklarım kumu tepecek kadar

Kuvvetli değil.

Ben...

Biz çöllere alışık değiliz

Bozkırın kokusudur

Beni çöle çeken

Yüreğim...

Yüreğimiz

Kurak iklimlerin

başkentidir.

İnsan

Sayıkladıklarından ibaret

Uykunun en derin noktasında .

Bilirsin uyumak ölmekle eşdeğerdir

Kimi zaman.

Bilsen ne çok öldüm seninle .

Biliyorum yeniden ,

Yeniden başlanmalı bazı şeylere

Uykular yeniden uyulmalı.

Ve yeniden uyanmalıyız...

UKDELER

NECLA ARPA GÜLAÇAR

Sevgili Dostum!

Sana mektup yazmayı özlemişim uzun zamandır kalemi elime almamış olmak beyaz sayfalara dokunmamak çok üzücü...

Boş sayfaları yazarak doldurmak benim için büyük bir hazz... Bu davranış biçimi hedonistçe değil,böyle davranmış olsaydım sadece hazz veren anıları yazardım. İfade etmekte zorlanıyorum sayfalara dokunuşum özlem'i ile tutuştuğum sevdiceğime kavuşmak gibi... Özlemimi pragmatistçe uygulayarak içimde birikmiş tüm yaşanmışlıkları kalemi belki de çok yorarak akıtıyorum.

Hazzı bilgisayar tuşlarında bulamayan kalemi ile hemhal olmuş yorgun bir sandığım ben...

Rol biçip giydirdiğim kahramanlarım da yaşamayı arzu ettiğim her şeyi onlara yaşatmak, onların hayatında Pragmatik bir şekilde işlemek istiyorum. Hedonistliği mi ancak bu şekilde tatmin etmeliyim...

Yaşam yolculuğumuzda bize kendimizi değersiz hissettiren insanlar var bize bir eşya gibi davranan hatta bir makine zannedenler... Kahramanımın anlattıklarına geçmeden önce içimde kalan ukdelerden birini paylaşayım senin le...

Bana kendimi değersiz hissettiren insanların yüzüne bir yumruk atmak istiyorum içimde biriken bir haz ile...

Bahar'ın ziyaretinden sonra kendimi yokladım. Meğer benim içimde ne derin ukdeler kalmış...

O anlatırken üzüldüm paramparça oldum... (Selvi Boylum Al Yazmalım Cengiz Aytmatov'un) O muhteşem sözü zihnime çakılıverdi "Sevgi neydi? Sevgi emekti" 1970 yılında yazdığı eser, kullandığı sözler bugün hala en dikkat çekici en düşündürücü sözler...

Sevginin emek istediğini en iyi anneler, kadınlar bilir. Burada kadını ve erkeği yarıştırma gibi bir derdim yok... Ama çoğu erkek sevgiye emek harcayacağına kalaslığı tercih ediyor...

Anlamamak için direniyor. Ukdeler, birikmişlikler... "figanım dan kuyu bile inler" demiş: Derviş.

Ne çabuk tüketiyoruz bize emanet edilen her şeyi tükettiğimiz gibi... Duygular bile yemek içmek gibi tüketilir olmuş. Üzerime giydiğim şu gömleği çıkarıp atmak istiyorum yüklendiğim misyon bana ağır geliyor. İnsanın, insana ettiğini duydukça hissettikçe yalnızlığın asalet gömleğini giymek, acı sözlerin olmadığı bir limana sığınmak istiyorum...

Bir dostum "Siyasette dost yoktur" demişti. Haliyle şaşırmıştım ve haliyle belki de içeriğini çok düşünmeden "olsun Allah'tan başka dost yoktur zaten"...

Zamanla anlamış olmak ne pahalı ne ağır bir tecrübe...

İçinizde ukdeler birikir ama siz ukdelere rağmen gülümsersiniz İçinizde birikenleri söyleyemezsiniz... Çünkü söylerseniz kıyametler kopar, kaybedersiniz...

Sahi gerçekten kayıp mı ederiz veya inceldiği yerden kopması gereken pamuk ipliğine bağlı ilişkilerin hepten bitmesi daha mı iyi olurdu...

Hayatın her alanında siyaseten davranışlar var kimsenin eski saflığını korumadığını bilmek ne acı verici... Gözümüzden düşerken birileri acaba bizler kimlerin gözünden düşüyoruz?

Bunu düşünme kabiliyetimiz yok çünkü sevgi emek istediği gibi düşünmek de emek istiyor.

Peşin hükümler, algılar, anlam yüklemeler... Hiçbir çağ, bu çağdaki kadar ikiyüzlü olmadı.

Bir yıl önce rüya gibi bir düğün ile evlenenlerin boşanma salonlarında soluğu almalarının sebebi nedir? tüketilerek bitirilen duygular, paylaşmışlıklar, paylaşılmamış olanlar...

Sahi biz neden bu kadar çok tüketiyoruz? Galiba değer ölçülerimiz değişmiş veya değiştirilmiş, istediğimiz gibi değil istenilen gibi yaşıyoruz.

Bahar'ın bana anlattıkları o kadar yüzeysel ki, içtenliği aradım sözlerinde... Karşılanmamış beklentileri var. Hepimiz gibi veya çoğumuz gibi beklemiş hep... Birilerinin iç sesimizi duymasını isteriz, iç sesimiz feryat ederken, biz sükunet gömleğini giymişsek gümbür gümbür bağıran seslerin arasında iç sesimizi Yaradan dan başka kim duyabilir ki?

Yaş aldıkça anlıyorsun sunuz cafcaflı

ambalajlar içinde size gelen hediyelerin abartılı sözlerin değersizliğini...

Ukdeler birikiyor İçimizde, özellikle bizi, bize değersiz hissettiren insanların içimizde bıraktığı ukdeler...

Artık cevap vermeye bile tenezzül etmeyecek kadar yorgunsunuz...

Bahar'ı iyice dinledikten sonra,dedim ki: "Seni neler mutlu ediyor? Sustu Cevap vermedi uzun bir sessizlikten sonra istediğim cevabı alayacağımı bildiğimden devam ettim... Kendini mutlu edecek bir şeyler bul! seni sana değersiz hissettirecek insanlardan bir şey bekleme! onlarla yaşamaya devam etmek zorundaysan da kusursuz bir katil ol! yaptıklarını ve onları unutarak onları ebediyen cezalandır... Sen önemsemezsen, kendine,hayatına değer verirsen onların zamanla değiştiğini göreceksin...

Zaten ne der: (Aytmatov) "insan herşeyi anlatamaz,zaten kelimelerde her şeyi anlatmaya yetmez" Kelimeler kifayetsiz kalıyor her arzu -halimizi anlatamıyoruz...

"Sessizliği tercih ettiğimden beri, başım ağrımıyor artık. Ben susarım tabiat konuşur"

Ukdeler zamansal bir aşıma uğrar. Unutmak en güzel intikamdır...

Nedir değerli olan ve değersiz olan? Zaman mı, mekan mı, zamanın ve mekanın içinde yitip giden insan mı?

Kainatın emrine verildiği insan değersiz olur mu hiç?

Güneş, ay, yıldızlar, gökyüzü, yeryüzü, dağlar, denizler,bitkiler, hayvanlar bunca nimetin emrine verildiği insan değersiz olur mu hiç?

Varsın insan, insana değersizlik algısı empoze etmeye çalışsın, yaşama sevincini söndürmeye çalışsın...

En güzel olan nedir bilir misiniz?

İnsan olduğunuzun farkına verebilmenizdir. Yaradan'ın bizi insan olarak yaratıp şereflendirmesidir iradeyi verip seçmeyi öğreten odur...

Seçimlerimiz, tercihlerimiz ömür boyu ya mükafatımız olur ya da cezamız... Seçimlerimiz veya bize dayatılmış seçimlerimiz yüzünden içimizde yaralar, ukdeler birikir... İnsan tercihlerinin çocuğudur... Pişmanlıklar zamanı geri getirmiyorsa sabır gömleğini giyip ukdeleri kuyulara üflemeli, denizlere dökmeli, dağlara haykırmalı...

Sonra susmalı ve tabiat konuşmalı... Sevgili Dostum! Tabiatın sesini işitmeyi öğrendiğimden beri Derviş sabrına bürünüp dinliyorum... Bahar'ları ve nicelerini...

İÇİMİN COĞRAFYASI

ŞÜKRULLAH YAVUZER

İçimde nehirler akıyor

Nehirler ki kıvrım kıvrım

Nehirler ki köpük köpük

Kimi serseri Botan

Kimi katil Zap

Gürül gürül çağlıyorlar

İnişleri deli

Yokuşları sarp

İçimde nehirler çağlıyor

Nehirler ki asi

Nehirler ki hoyrat

Kimi deli Dicle

Kimi çılgın Fırat…

Nehirlere köprüler kuruluyor

Kimi taştan

Kimi ahşap

Köprüler ki tarih kokan köprüler

Kimi Malabadi

Kimi Murat…

İçimde dağlar yükseliyor

Başı dumanlı

Geçit vermez dağlar

Dağlar ki yüceliği kat kat

Dağlar ki isyanlara sığınak

İçimde dağlar yükseliyor

Kimi Süphan

Kimi Ararat…

İçimde yağmurlar yağıyor

Kimi çisil çisil

Kimi sağanak sağanak

İçimde yağmurlar yağıyor

Yağmurlar ki rahmet

Yağmurlar ki bereket…

İçimde çocuklar üşüyor

Çocuklar ki bir dirhem

Bir ceket

İçimde insanlar geçiyor

Kucaklarda köpek

Ağızlarda çiklet

İçimde insanlar geçiyor

Kalmamış yüreklerinde

Ne sevgi ne merhamet

İçimde çocuklar üşüyor

Tufan yeri gibi memleket…

İçimde çocuklar ıslanıyor

Çocuklar ki aç

Çocuklar ki susuz

İçimde çocuklar ıslanıyor

Kopsun artık

Kızıl kıyamet…

İçimde yollar uzanıyor

Kimi yakın kimi ırak

Yollar ki ömür tüketiyor

Tozu dumana katarak

Yollar ki başı hasret

Yollar ki sonu vuslat

İçimde yollar uzanıyor

Yılan gibi kıvrılarak…

İçimde çocuklar ölüyor

Kimi kız kimi erkek

Çocuklar ki masum

Çocuklar ki melek

İçimde çocuklar ölüyor

Kimi elma kokusuyla

Kimi cansız kıyıya vurarak

İçimde çocuklar ölüyor

Kimi kurşunla

Kimi azgın denizlerde

Boğularak…

İçimde atlar koşuyor

Kimi safkan kimi kırat

İçimde atlar koşuyor

Atlar ki dörtnala

Atlar ki son sürat

İçimde atlar koşuyor

Sevgi dolu bir dünyaya

İçimde atlar koşuyor

Heybelerinde oyuncak…

PATİK

MUHAMMED ENES BİÇER

Hatırlar mısın karagözlüm

Ellerinin tel tel ördüğü ,

Her bir teline kokun sinmiş,

Bir patik hediye etmiştin bana

Ayaklarım üşümesin diye

Ne de zarif düşünürdün hep

Ben ise nasıl basardım

Ellerinin değdiği ve kokunun sindiği

Gözlerine benden çok şahit patiği

Çeketimin sol üst cebinde taşırdım

Sensiz olduğum anlarda

Yalnızlık fırtınalarında

Kimsesizlik ayazında

Üşümesin diye yüreğim

Sen gittikten sonra

Daha çok üşüyor yüreğim

Patiğin bile çaresiz bu ürpertiye

Nice yağmur damlaları düştü

Ve yazın kaç çocuk güneşin altında yandı

Yüreğim ise apansız gelen bir kışta

Hiç bitmeyen , hiç bitmeyecek kış

Sen gittikten sonra

Beni de götürdün sanki

Güneş doğuyor

Deniz parıldıyor

Ay sırasını bekliyor

Yıldızlar karanlığı deşiyor

Kalbim ise kabirde çarpıyor

Boğucu yeknesak günler geceler

Hiç değişmeyen ,hiç değişmeyecek