Mayhoş meyve gibisin hemşerim

İnsanın memleketini, hemşerilerini ve tekmil halkını sevmesinden daha ne güzel olabilir ki?

İçinde acı, vefasızlık, sırtına ineceği nereden geleceği meçhul olan hançerler olsa bile…

İnsanın yurdunu sevmesinden daha ulvi değer ne olabilir ki?

Bütün bunların toplamına erdemlilik diyor sosyal bilimciler. Yani insanlığın zirvesi! Yani benliğin yerini bizliğe bıraktığı şahika!

Memleketini seven insanları karda, kışta, fırtınada, boranda yuvasına kanat geren kuşlara benzetirim. Bazen başaran… Bazen başarırken kanatları kırılan… Bazen o fırtınalar içinde kalıp boğulan… Ve bazen Zümrüdü Anka kuşu gibi zaferi yakalayan…

Onların bireysel çıkarları yoktur. Onlar bir getirinin hesaplarını yapmazlar. Onlar hayatın eşsiz savaşçılarıdır. Doğruluk kılıcı kınında durmaz. Ağaçlar gibi dimdik yaşar, ağaçlar gibi ayakta ölürler. Eğilmezler, bükülmezler, dostlarını satmazlar, kimseyi sırtından vurmazlar. Düşmanlarına bile mert dövüşürler.

Uzakları yakın eyleyen Van Sesi Gazetesinde işaret fişeğini veren kalemdaşın çağrısına ses verdi yürekli olanlarımız. O ses yankılandı ancak yeterli olmadı.

O sesin muradı hızla kirlenen Van Gölü ve çevresi için sorun çözen girişimler sağlamaktı. Van Gölü ölüyor dedi. Resimler koydu kanıt olarak gazetesinin birinci sayfasına sekiz sütuna manşet!

O ses sadece küçük bir alevin ışığı gibi yandı ve bir iki gün içinde söndü.

O ses yanıtsız bırakıldı.

Hani seni çok seviyorum hemşerim ama mayhoş meyve gibisin. Ne tatlısın ne ekşi. Arada bir kamaştırsan da duyguların tadını kaybolup gidiyorsun. O kaderci alışkanlığın kalın bir örtü gibi sarıp sarmalamış iradeni.

İstiyorum ki sahip çıkasın yaşam alanlarına. Benim köklerim burada bu topraklarda yeşerdi, ben köklerime sahip olmalıyım diyesin.

Mayhoş meyve gibisin hemşerim! Çürürken bir yanın ve kurtlanmaya doğru sürükleniyorsan bil ki kaybetmiş demeksin.

Silkin ölü toprağından, değerlerine sahip çık!

Gözünü dört aç hemşerim!

Sana mavi ve yeşili armağan eden yurduna, memleketine, muhteşem değerlerine sahip çık! Çölleştirirsen memleketini, yüreğin de çölleşir. Yenik düşersin kurda, kuşa. Dalından düşer gider, karışırsın börtü böceğe…