Spor ayakkabısı

Onu tanıdığımda kırklı yaşlardaydı. Semt pazarının kurulduğu Salı günleri tezgahını açar, kadın tamirciye ilk kez rastlayanların meraklı bakışları altında, tanıyanların ise tanıdık selamları ile işini yapar, pek de konuşmaz. Tezgahların hemen hepsinden yükselen ve birbirine alışık sesler, bu bölgede sessizliğe dönüşür. Küçük bir tezgahı vardır. Tozlu topraklı, çivili, keskili alet kutusu ile kadın eline yakışan dikiş nakış tezgahlarına hiç benzemez. Olsun, Ne bu tozlu kutu umurundadır, ne de sandalyesindeki soluk minder. Yanındaki kutu ise tam tersine, pek özenli, pek düzgündür. Tamir ettiği her ayakkabıyı özenle bu kutuya koyar, sahibinin gelip alması için bekletir.

Sadece haftanın bir günü çalışır, başka semtin pazarında açmaz tezgahını. Paraya da pek ihtiyacı yoktur. Kendi evinde dolaplar dolusu ayakkabısı vardır, yine de görüp beğendiği her ayakkabıyı almaktan geri durmaz.

Günlerden Salı. Pazar kurulmuş ama Nermin Teyze yoktur. Yan komşusuna bıraktığı temiz olan kutusu oradadır. İçinde tamir edilmiş ayakkabılar, üzerine isimleri yazılmış, sahibine verilmek üzere, komşuya teslim edilmiştir. Dikkatimi çekiyor, soruyorum kendisi nerede diye. Hasta olduğunu öğreniyorum. Kutuya takılıyor gözüm. Üzerine isimler ve ücretin yazıldığı birer kağıt yapıştırılmış bir çok ayakkabı var. Birkaçı da spor ayakkabısı. Bunların üzerindeki kağıtta "ÜCRET ALINMAYACAK" yazıyor.

Bir hafta sonra Nermin Teyzeyi tezgahının başında görünce sevinerek yanına gidiyor geçmiş olsun diyor ve ona nasıl yardımcı olacağımı soruyorum. Sağlıkçı olduğumu öğrenince hastalığından bahsediyor, konuşuyoruz. Bir taraftan mahir elleriyle işine devam ediyor. Ayağında en iyisinden bir spor ayakkabısı. Daha önce hep suskun haline alıştığım Nermin Teyze ile aramızda hoş bir sohbet başlıyor.

YAZININ DEVAMI İÇİN TIKLAYINIZ...