Van Gölü İncileri

BİR KİTAP OKUDUM HAYATIM DEĞİŞTİ!

YUNUS EMRE ALTUNTAŞ

İnsan hayatı kısa, kitaplar ise çok fazla. Şöyle kaba bir hesapla her gün bir kitap okusak dahi ömrümüz boyunca okuduğumuz kitapların sayısı mütevazı bir kütüphane kurmaya ancak yeter. Şu halde bu kısa ömrümüzde okuyacağımız kitapları seçmek, bazılarına öncelik vermek durumundayız. Benim tavsiyem bir taşla iki kuş vurabileceğiniz kitapları tercih etmenizdir. Bu listenin en başında ise hatırat kitapları gelir.

Hatırat türü ilk kez 16. yüzyılda Avrupa'da ortaya çıkmış ve 18. yüzyıldan itibaren romandan sonra en fazla okunan edebiyat türü olarak yaygınlık kazanmıştır. Hatırat olarak adlandırılmasa da içerisinde hatıraların da yer aldığı kitaplar İslam coğrafyasında çok öncesinde yazılmaya başlanmıştı. Lakin başlı başına hatıralardan oluşan ve bu hatıraları edebi bir dil ile ortaya koyan ilk örnekler Fransa'da görülür. 19. yüzyılda zirveye çıkan bu türün yüzlerce örneği halen yoğun olarak okunuyor. Hatırat denildiğinde içerisine mektup, seyahat, günlük, söyleşi, otobiyografi gibi edebi türlerin de dâhil olduğu geniş bir kavram akla gelmelidir. Şimdilerde buna portre yazarlığı da eklendi. Bizde Nihat Sami Banarlı, M. Orhan Okay, Beşir Ayvazoğlu, Dursun Gürlek, Kurtuluş Kayalı, Reşit Güngör Kalkan, Fahri Tuna, Mehmet Aycı bu alandaki özgün çalışmalarıyla biliniyor.

Hatıratlar; olgunluk döneminde kaleme alınması, pek çok değerli tecrübeyi yansıtması ve samimi bir dille yazılmış olması gibi sebeplerle oldukça önemli kaynaklardır. Sadece edebi değeri bakımından değil aynı zamanda dönemin olaylarını anlayabilmek açısından da tarihi önemi bulunan bir türdür. Özellikle devlet adamlarının, büyük edebiyatçıların veya askerlerin kaleminden çıkan hatıratlar dönemi aydınlatmak bakımından altın değerindedir. Bu sebeplerle hatırat okumak aynı zamanda o yazarın tüm ömrünün birikimini, yaşantılarını, tavsiyelerini birinci elden öğrenebileceğiniz kıymetli eserlerdir. Hele ki söz konusu hatırat roman tarzında akıcı bir üslupla yazılmışsa tadına doyum olmaz.

Okuduğum ilk hatırat kitapları henüz ortaokul ve lise yıllarında okuduğum hatırat kitapları halen dimağımı beslemeye devam ediyor. Aynı dönemde daha pek çok kitap okuduysam da aklımda daha çok hatıra kitaplarının kalmış olması bu türün kalıcılığına yaşanmış bir örnektir. İsmet Özel'in “Waldo Sen Neden Burada Değilsin”, Cahit Zarifoğlu'nun “Yaşamak”, Hasan El Benna'nın “Hatıralarım”, Muhammed Esed'in “Mekke'ye Giden Yol”, Abdulkadir Es-Sufi'nin “Gariplerin Kitabı”, Sezai Karakoç'un -halen kitaplaşmamış- “Hatıralar”ı, Cemil Meriç'in “Jurnal I-II”, Zeynep Gazali'nin “Zindan Hatıraları”, Necip Fazıl'ın “Babıâli”, Alex Haley'in “Malcolm X”, Said Halim Paşa'nın “Buhranlarımız”, Cenab Şahabettin'in “Hac Yolunda”, Şevket Süreyya Aydemir'in “Suyu Arayan Adam”, Rıza Nur'un “Hatıralarım” gibi eserleri bu dönemde okuduğum ve ufkumu önemli ölçüde genişleten çalışmalardı.

Osmanlı'da Hatırat Kitapları: Hatırat türü tıpkı roman gibi Tanzimat'la birlikte ülkemize girmiştir. İlk örneklerine 19. yüzyılda rastlasak da asıl gelişimini 20. yüzyılda sağlamıştır. “Hatırat” kavramı da ancak 20. yüzyıldan itibaren kullanılmaya başlanmıştır. Ziya Paşa'nın “Defter-i Amal”i ile Muallim Nâci'nin “Medrese Hatıraları” türün Osmanlıdaki ilk örneklerindendir. Şeyh Şamil'in “Hatıralar”, Melek Hanım'ın “Haremden Mahrem Hatıralar”, Ahmet Cevdet Paşa'nın “Maruzat”, Gazi Osman Paşa'nın “Plevne Hatıraları”, Mehmed Arif Bey'in “Başımıza Gelenler”, Ahmed Muhtar Paşa'nın “Hayatım”, Sultan Abdülhamid'in “Siyasi Hatıratım”, Hayrullah Efendi'nin “Avrupa İzlenimleri”, Kazım Karabekir'in “Hayatım-Hatıralarım”, Liman Von Sanders'in “Türkiye'de Beş Yıl”, Ahmet Rasim'in “Falaka ve Gecelerim”, Hüseyin Cahit Yalçın'ın “Edebiyat Hatıraları” bu dönemin akla gelen önemli eserlerindendir.

Son dönem : Son on yılda hatırat kitaplarının yaygınlaştığı gözleniyor. Yeni nesiller Tanzimat'tan Cumhuriyete uzanan yılları bu hatıratlar üzerinden okuyor ve özellikle Cumhuriyetin ilk 30 yılındaki karartmayı bu tür hatıratlar üzerinden aşmaya çalışıyor. Son döneme ait okuduğum ve beğendiğim hatırat kitaplarını buna örnek gösterebilirim. Halil İnalcık'ın “Tarihçilerin Kutbu”, Kemal Karpat'ın “Dağı Delen Irmak”, A. Yüksel Özemre'nin “Üsküdar'da Bir Attar Dükkânı”, Münevver Ayaşlı'nın “İşittiklerim Gördüklerim Bildiklerim”, Mahir İz'in “Yılların izi”, Yahya Kemal'in “Hatıralar”, Ali Ulvi Kurucu'nun “Hatıralarım”, İbnülemin Mahmud Kemal'in “Hoş Sada”, Ayşe Osmanoğlu'nun “Babam Abdulhamid”, Yakup Kadri'nin “Politikada 45 Yıl”, Tevfik İleri'nin “Yassıada Mektupları”, Ali Fuad Başgil'in “Hatıralar”, Uğur Derman'ın “Ömrümün Bereketi”, Hayreddin Karaman'ın “Bir Varmış Bir Yokmuş”, Semavi Eyice'nin “İstanbul'un Yaşayan Efsanesi”, Aliya'nın “Tarihe Tanıklığım”, Yavuz Bülent Bakiler'in “Unutamadıklarım”, Emin Ersoy'un “Babam Akif”, Ayşe Şasa'nın “Bir Ruh Macerası”, Tosun Bayraktaroğlu'nun “Amerika'da Bir Şeyh”, Necmeddin Erbakan'ın “Davam”, Samiha Ayverdi'nin “Hatıralarla Başbaşa”, Annemarie Schimmel'in “Doğudan Batıya”, Emin Işık'ın “Nurettin Topçu”, Çerkes Ethem'in “Hatıralar”, Vecihi Hürkuş'un “Bir Tayyarecinin Anıları”, Akif Emre'nin “Çizgisiz Defter”, Hasan Aycın'ın “Muşahedat”, İhsan Süreyya Sırma'nın “Yalan Dünyayı Adımlarken”, Bilal Kemikli'nin “Memleket Yazıları”, Edward Said'in “Yersiz Yurtsuz”, Mahmut Bıyıklı'nın “Yaşayan Hatıralar”, Nurettin Durman'ın “Haydi Bana Eyvallah”, Ayşe Hümeyra Ökten'in “Dindar Bir Doktor Hanım” son on yılda okuduğum eserlerden bazıları. Daha pek çok eser var lakin bu kadarıyla iktifa ediyorum. Kısacası “Hatırat” kitapları her zaman listenizin başında olsun derim. Çünkü bir kitap sayesinde yüzlerce kitabın özüne ulaşabiliyorsunuz. İyi okumalar.

TÜM BENLİĞİMİZLE ALLAH'A EMANETİZ

MERAL YAĞMUR

Sözlerime bu başlık ile giriş yapmak istedim. Çünkü bütün evren insanın muhatabı ve insana hizmet için yaratılmış, beraberinde insana emanet. İnsan ise kendini daima Allah'a emanet eder. Ve Allah(cc) kendisine emanet edilene sonsuz himaye edicidir. Allah'ın ahdinde hulf olmaz, emaneti mutlaka iade eder…

İnsan emin olmak itibariyle Allah'ın emanetini yüklenmiş tek varlıktır. Dolayısıyla insanlar, emin olmaları sıfatıyla kendi aralarında birbirlerine emanet bırakabilir ve emanete riâyet etmeye çalışırlar. Hayatımızda kendimize yetemediğimiz anlar olur. Başkalarının yardımına da ihtiyaç duyarız. Bu nedenle bazen uzanacak bir el bekleriz. Emanet duygusu; insan hayatındaki muamelelerin ve alışverişin ruhunu oluşturur. Ve bu hassa toplumsal güvenlik, refah, düzen ve intizam demektir ki; insanoğlunun yaradılış gayesinde insanî melekelerin oluşumunda etkisi yüksek olan bir latifedir. Ve aynı zamanda insanı, diğer canlılardan ayıran en belirgin sıfat, akıl melekesine sahip oluşudur. Aklın fonksiyonel özelliği iradedir. İrade ise seçme yeteneği ile üstün kılınmış ve bu minvalle donatılmıştır.

Allah'ın insana yüklediği bu misyon, onun seçme yeteneğine hitap eder. İnsanın edimlerinden sorumlu ve hesaba çekilebilir olmasının nedeni, onun yüklendiği akıl emaneti hasebiyledir. Bu paralelde insan, üstlendiği akıl emaneti neticesinde kendi bedeni başta olmak üzere bütün bir yeryüzünün ve kâinatında kendisine verilmiş bir emanet olduğu bilinç ve şuuruyla yaratılmıştır. Zirâ, kendisine verilmiş olan bu emanetleri de korumakla yükümlüdür. Vücut emanetini sağlıklı olarak, muhatabı olduğu doğasını bozmadan korumakla görevli ve mükelleftir. Emanet duygusu insana, her şeyin sahibi olarak gördüğü, Allah tarafından verilen her türlü nimeti kendisine addetmek ve onlara egemen olmak yerine, tahrip etmeden kendisine olan güveni zedelemeyecek ve onlardan gerektiği ölçüde, varlığını idâme ettirecek şekilde yararlanma anlayışını kazandırır. Geçici olarak bize teslim edilen herhangi bir eşyadan tutun da iman başta olmak üzere sahip olduğumuz maddi-manevi bütün nimetler, ikramlar, imkânlar ve kabiliyetler emanet kapsamındadır. Bunların yanı sıra yapılan vaatlerin, özel meclislerde, topluluklarda sarf edilen sözlerin, verilen sırların ve aile mahremiyetinin birer emanet olduğunu kabul edelim. Bu itibarla kişinin davranışlarında emanet duygusu, öncelikli bir duygu olarak yer alırsa başta kendi varlığı olmak üzere etrafında var olan her şeye karşı hükmetme veya ele geçirme yerine onların mutlak sahibi olmadığını fark ederek sadece yaşama süresince, kendisine emaneten verilmiş görüp, görev ve sorumluluklarını bu bakış açısıyla gerçekleştirme ve onların varlığının yaşamındaki değerini, önemini anlama, onlardan gerektiğince kendi gelişimine ve ihtiyaçları doğrultusunda kullanma, istifade etme davranışları gerçekleştirir. Bununla birlikte insanın başta kendi hayatı olmak üzere kendisine verilen her şeyi emanet duygusu ile görmesi ve ele alması, yaşadığı zorlukları aşmada, durumunu kabullenmede etkili olacaktır.

Bize emanet olarak bırakılmış herhangi bir nesneyi veya kişiyi kendi işlerimizde kullanmak, onu korumamak, gözetmemek, ona zarar vermek insan kişiliğine ve ahlak kurallarına aykırı bir davranıştır. Emanete riâyetin yeri ve ehemmiyeti, Mü'minun suresi 8. Âyet-i Kerîme'sinde “Onlar, emanetlerine ve ahitlerine riâyet edenlerdir. Ve o müminler ki, kendilerine gerek Allah'ın, gerekse insanların verdiği emanetleri en güzel şekilde korur, verdikleri sözü de mutlaka yerine getirirler.” şeklinde vurgu yapmaktadır.

Aslında dikkat edilmesi gereken noktalardan birisi de emaneti sadece maddi eşyalar olarak algılamamamız gerektiğidir. Meselâ aile bir emanettir; eşler birbirine ve dahi çocukları Allah'ın emaneti olduklarını bilmeleri ve onlara çok değerli olduklarını hissettirerek muamele etmeleri lâzım ki, bu vesileyle aile saadeti muhafaza edilebilir. İlim emanettir; ilim sahibi kendisinde var olan ilmi ifâ ederek, ilminin zekatını vermekle mükelleftir. Sır almak emanettir; sırrı saklayarak, tutarak gerek sırrı, gerek sırrın sahibini gözetmek, kollamaktır. Görevler emanettir; görevi alanda verende ehli olmalı ve bi-hakkın yerine getirmelidir. Peygamber Efendimiz(sav) “Emânet kaybedildiği zaman, işler ehli olmayanlara verildiği zaman, kıyameti bekle.” buyurarak emanetin önemine işaret etmiştir. Söz, ahit emanettir; bu noktada beni çok etkileyen bir atasözü beliriyor zihnimde ” Öl söz verme, öl sözünden dönme.”

Geleceğimiz emanettir; kendi yaşantımız ile örnek teşkil ederek, bulunduğumuz coğrafya, mensubu olduğumuz toplumda, hayata katkı sunacak her türlü eylemimiz neslimizin selâhiyeti adına emanettir ve hakeza geçmişimiz, sahip çıkmamız gereken tarihimiz de emanettir. Ve zaman; zaman, bize bağışlanan diğer bir emanet olup her saniyesini Allah'ın razı olacağı, insanların dahil ve memnun olacağı hayırlı işlerde kullanmak, zannediyorum en güzel kazançtır. Ahlakî değerler ve iffette bir emanettir ki; insana onur ve yüce şahsiyet kazanımlarının yolunu açar. Hâsılı; dinî ve millî değerlerimiz, vatanımız ve bayrağımız emanettir. Aldığımız her nefes, ömrümüz, aklımız, kalp atışlarımız, dilimiz, bilgimiz, birikimimiz emanettir. Duygularımız, latîfelerimiz, kabiliyetlerimiz; külliyen bütün bedenimiz, soyut ve somut sahip olduğumuz her ne varsa bize emanettir.

Emânet duygusu iman kökenlidir. Asâletinde insana bahşedilmiş çok değerli bir mücevherdir. Çıtası o kadar yüksek ve açısı bir o kadar geniştir. Binaenaleyh bu çerçevede bir kaç basamakla ele alıp belki bir hatırlatma nispetinde emanetin sahibine emanetiz.

Sevgi ve muhabbet ile…

KÖROĞLU'NUN SELAMIYLA

İBRAHİM ŞAŞMA

Uçun Bolu'ya doğru, uçun cümle koçaklar;

Dosta aşiyan olsun, ruhumdaki saçaklar.

Uçun Bolu'ya doğru, kim öle kimler sağdır

Zaman nice zamandır, dağlar kimlere dağdır

Bir küheylan kişnesin, zilzal olsun sesinde;

Çağ destana gebedir, bir çıranın isinde.

Uçun Bolu'ya doğru, Köroğlu'nun yurduna

Bir yiğit ki yürürken, bakar mı hiç ardına?

Narama kulak verdi, yer gök aynı lisanla

Haksızlığı görüp de, işim olmaz susanla

Benem sevda benem yâr, aşkla çarpan kalp benem

Oğuzlar lügatinde, o beklenen alp benem

Düşenin kaldıranı, suskunların diliyim

Bahadırım, ervayım, ben ki Ruşen Ali'yim

Yürüdüm Dörtdivan'da, Gerede'de, Seben'de

Ahı kalmasın kulun, ne dağlarda ne bende

Bir elimde kılıcım, bir elimde sazımla

Asırlardır okundum, alnımdaki yazımla

Seyis Yusuf'un oğlu, aklığıyım yüzünün

Yükü ağır kalbinden devşirdiğim hüzünün.

Arsızlığa isyanım, eşkıyayım zalime

Kimler gıpta etmedi, benim yaman halime

Silah diye verildi, mertlik cümle bedene

Bir çift sözüm olacak, tüfenk icat edene

Yürüdüm zulme inat, hak aşkına yürüdüm

Ben dağların burcunu, kimliğimle bürüdüm.

Zirvesinde kar benim, ılgıt ılgıt yeliyim.

Bahadırım, ervayım, ben ki Ruşen Ali'yim

Yiğitlikle sırlandım, rahme düştüğüm demde

Asalet mayasıymış, asıl servet âdemde

Kıyamete benzermiş, koç yiğidin asabı

Mil çekilen gözlerin, sorulacak hesabı

Kırat'ım var Kırat'ım, sakınır beni şerden;

Bir külek buğday derdim, ayak vurduğu yerden

Ne vakit ki garipler, ümidini kesti mi?

Çektim Bolu Bey'ine, rest üstüne restimi

Mührüm vuruldu benim, dağlara ve taşlara;

Kır atımla yetiştim, kanat çırpan kuşlara

Gözlerinden öpmüşüm, doruklara çıkmadan

Dizlerimde salladım, ben bir şehri bıkmadan

Mertliğin duru yanı, aşkın Bolu haliyim

Bahadırım, ervayım, ben ki Ruşen Ali'yim

Bin katlı bir kabuktan, çıkar öyle gelirim

At demezem Kırat'a, sanki kardeş bilirim

Yerde insan saymışım, gökte melek Ayvaz'ı

Dost var iken neyleyim, cihanda çoğu azı

Çamlıbel bilir beni, ateşimi közümü

Yedigöller yıkadı, her seherde yüzümü

Selam, sekizde saçak, dokuzda el göğüste

Hoş gördü Sultan Murat, evladım dedi üste.

Hoylu Bey, Ayıboğan, Güdümen, Dağdeviren;

Koçyiğitler değil mi, közü küle çeviren

Gariplerin gözyaşı, gönenli can duvarım

Gürzümün kösteğiyle, kılıcımdır tek varım

Yeri gelir berduşum, yeri gelir veliyim

Bahadırım, ervayım, ben ki Ruşen Ali'yim

Ben coşkun bir sesleniş, içli bir vaveylayım

Bolu'nun cemaline, şavkını vuran ayım.

Anadolu Türküyüm, boyun eğmemek tutkum

Han Nigarı görende, aşkla tutulur nutkum

“Hey hey yine de hey hey”, dilimde girizgâhım

Dağlara mihmandarım, asice bir âgâhım

Gölgem tazedir hala, Abant'ta ayak izim

Kırklara karışmışım, kırklarda saklı gizim

Hakkı tutun kaldırın, bir kenara atmayın

Garibi ağlatarak kalbimi sızlatmayın

Ben Bolu'nun gönlünde, hala gezer dururum

Tüfek benim neyime, bakışımla vururum.

Yârim yoldaşım dostum, kırık sazın teliyim

Bahadırım, ervayım, ben ki Ruşen Ali'yim.

EYLÜL/SEGAH

MEHMET OSMANOĞLU

eylül ve hüzün

şu kızıl yamaçların

yorgun arkadaşları olmalı

yolları aynı mevsimde kesişen

hüznün çehresindeki

eylül usancı bizi

hiçliğe koşturur

çiçek tedirgindir kuşluktan

yaprak

inceldiği yerden düşer toprağa

güneşin gölgesinden saçılır yağmur

artık bitti

yaz akşamlarını şenlendiren segah

alev dudaklardan hüzzam yükselir

acının yolcuları

birlikte yürüyecek bu kadim yalnızlığa

öylece yaşlandık işte

ölüme, öylece yaklaştık

şimdi takvimler eylül

vakit, akşam üzeri

fısıldıyor ömrü süpüren rüzgâr

zevâlin arifesindeki saatleri.

SENİ BİR ŞİİRE YAZMALIYIM

ÜMİT KARADENIZ

Bir şiir yazmalıyım sana

seni bir şiire yazmalıyım

hepsinden ayrı en güzelinden

kalemi Anka tüyünden olmalı

kâğıdı kaf dağının gülünden

kimse ulaşmamalı, sen gibi olmalı

Bir şiir yazmalıyım sana

seni bir şiire yazmalıyım

mürekkebi gözyaşından olan

sadece âşıkların okuyacağı harflerle

dolunayda yazmalıyım bunu

saf ay ışığında okunabilmeli sadece

sadece sen okuyabilmelisin gece

sesin ışık olmalı aşığa, sen gibi olmalı

Bir şiir yazmalıyım sana

seni bir şiire yazmalıyım

Şems'in serpuşuna tutturup

Mevlana'ya okutmalıyım

güneşe tutmalıyım şavkını bu şiirin

bir seher yeliyle kokusu yayılmalı âleme

misk u amber damıtmalı, sen gibi olmalı

Bir şiir yazmalıyım sana

seni bir şiire yazmalıyım

yıldızlara resmetmeliyim hüznünü

kapayıp gözlerimi seyretmeliyim yüzünü

penceremden yağan kar gibi, usul usul

dağlara gelinlik giydirircesine

bahara bereket müjdecisi, sen gibi olmalı

Bir şiir yazmalıyım sana

seni bir şiire yazmalıyım

çınarın tohumuna yazmalıyım

en zirveye dikmeliyim bu çınarı

binler yılca bayrak gibi dalgalanmalı

akan suya yazmalıyım

deryalar bu şiirle mayalanmalı

sahralara yazmalıyım bu şiiri

bir meczup misali mecnun gibi

ömür boyu seni okumalıyım, sevgili.

ÂH VE HÜZÜN

BARIŞ TALAY

-Ömer Demirbağ'a

Odalar durduruyor beni

Hüznün gömütlüğü odalar,

Katı, taş kesilir buralar

Acının gam köşesi

Sağ yanım durduruyor beni

Kalbimin zeyl yazıldığı yer

Yazılır baştan sona per

Aynadır yansıtır beni

Âh! Biçiliyor hüzünler

Tam da geliyor tenime

Yakup'tan bir hazannâme

Söyleniyor bu günler.

AZİZ ŞEHRİM

RAMAZAN ALKAN

Dün gece kanlı kurtlar sessizce görüştüler

Aziz şehrime leş kargaları gibi üşüştüler

On beşlik kardeşlerim birer birer şehit düştüler

Ya bu zulme sessiz kalan halkıma ne demeli

Diz çöktürüp yere arzı, semayı inletmeli

Gökyüzünde parlayan yıldız değil kurşun alevi

Yıktılar zalimler, tüten ocağı onca yoksul evi

Sen böyle kalmazsın uyandır içindeki devi

Ya bu ölümlere sessiz kalan kardeşime ne demeli

Öyle bir çığlık atmalı ki yer gök inlemeli

Düşman her tarafta Aziz Şehrime daldı

Bedenler parçalandı, üzerimize dehşet saldı

Ölen yavru meleklerin bizlerde ahları kaldı

Ya bu vahşeti durdurmayan dünyaya ne demeli

Ayağını yere vurup tepkisini göstermeli

Aziz şehrim artık bir çocuk mezarlığı

Geçti, kalemlik değil bırakın bu yazarlığı

Elden gitmekte feda et her şeyi, varlığı

Ya bu hüzne sessiz kalan kalbime ne demeli

Evde korkup oturmaktansa ölmeyi yeğlemeli.

NİLÜFER YANDI

BÜLENT BAYSAL

Dertler fersah fersah, geldik biz göze

Can evimden vurup kıydılar bize

Kustular kini nice asılsız söze

Suya ateş düştü nilüfer yandı

Günleri şaşırdım mevsim hazandı

Kırıldım, incindim çıkmıyor sesim

Kaybettim ümidi dünya kafesim

Çile kapısında kesik nefesim

Suya ateş düştü nilüfer yandı

Yönümü şaşırdım söyle ne yandı

Unuttum dünümü, günü sormadım

Hakk'ı aradım ben, bana kalmadım

Dertler eşiğinde estim durmadım

Suya ateş düştü nilüfer yandı

Uyuşamadık hayat bizi ne sandı

Cılkın çıkmış dünya her günün sızı

Mahvettim ömrümü bu nasıl yazı

Geçip gitti sanma zalimin kızı

Suya ateş düştü nilüfer yandı

Karanlık geceler ışığa kandı

Yazan kalem yazmaz oldu tükendi

Dost bildiğim ardın dönüp gidendi

Yelimde savruldum közüm nedendi

Suya ateş düştü nilüfer yandı

Şaşırdım yolumu bu da bir candı.

HAYALETLİ ŞEHİR

ŞERİFE YEŞİL

Şehrin hayaletleri sardı sokakları yine

rüzgarla dans eden soluk ruhlar

peşlerine renkli bir uçurtma takıldı

eskiyi hatırlatan güzel rüyalar

Kaldırımlara dizildiler sıra sıra

bir yabancı fısıldıyor kulaklarına

duydukları buruk bir hatıra

geri gelmiyor yaşananlar her ne olsa

Soğuktan ölü kalpleri dondu

koskoca yeryüzünde hiçbirine yer yoktu

yaşadıkları eski bir rüya

güneş doğunca döndüler yurtlarına.