Van Gölü İncileri

YARALI MEVSİM

MUSTAFA IŞIK

Çöl yağmurlarını içtim feryadım bundandır.

Sonbahar güneşi bir görünüp bir kayboladursun sensiz boyun böken şehrin göğünde, selam dururum uzunca şarkılara eşlik eden yola revan gökte turna sürüsüne. Düşlerime atılan düğümü yutmaya çiğnedikçe senin uzaktan şems u kamer bir çift bakışın sevincimi harlar. Söyle, gözlerimizdeki ışıltıyı avuçlama uğruna gecenin sükûtu gündüzün elemini saklamaya yetecek midir?

Karanlığın kıymetini bilmeli benidem. Yoksa nasıl çözebilir aydınlığın gizemini. Şuan bana üflenen cüret hiç kimsede olmasa gerek, zamanı sarılı ip yumağı gibi koynumda taşıdığımı izaha kelimeler yettirecek miyim? Masal ülkesi, uyku ülkesi, ölüler ülkesi… ey! Kalkın, dinleyin beni; geri geldim. Sesinize katın sudan çığlığımı. Sol omzumdan aşağı batan Ay'ın solgunlaşan ışığı altında gökyüzüne ulaşmaya çalışan mucize gibi ağaçların dalında sararıp düşmeye hazırlanan yapraklar arasında ince ses kaldı sesin. Sözlerin tarihi ve tuhaf işlemeye yazılıdır senin.

Ellerim terlesin, soluğum sırasını bozan asker gibi huzursuzlaşsın ne çıkar, yüreğime sarıyorum anın güzelliğini. Ilık nefesini içime çekiyorum yel esenliğinin. Dudaklarını dudaklarıma ceylan sürüsü gibi sal, sevgili. Şayet kanatlarım olmuş olsaydı bu gece ay şavkına kanatlanırdım kelebeklerle. Huzur içindeki Dünya'nın bütün dağları ve vadilerini aşardım. Aşkla akan ruhumun sonsuzluk nehre aktığına şahit olacaktım. İşte o zaman ne kadar engin dağ olmuş olsa da ağyarın sedası, badısaba nefesin hepsini aşmaya beni uzağa taşıyabilecekti.

Uçsuz bucaksız, yıldızlı gökyüzü şahidim olsun ki Haym'ın çift sözünde onca yıl sukuta sığmayı kabullenen gizemle dolanacak dudak arayıp durdum sen için. Hayatı şeritlere bölmenin, duvardan duvara germenin anlamını kim izah edebilir şimdi? Gülüşünü arıyorum senin; anılarımda, acılarımda, huzurumda. Ve hiç kimse senli olan anlarıma rüyadır, düştür, diyemez. Sönen her mumun boşluğu öpen heyulası bize ömür bahşetsin sevgili, şans getirsin yedi dağın ardında kilitli yedi kapılı, yedi kilitli yedi ormanın ağacından yapılı yedi sandıktan. Yaşamdan af dilercesine anılarımın mahcup yüzünü güldür, ne olur. Sevdamın göğündeki yıldız sürüsü şahlansın, revan olsun sinendeki vadilere. Birlikte alkış yüklensin yüreklerimiz.

Bilesin; sarhoşluğum, kendimden geçmişliğim, avucumun ayasında, kalbimin feryadında bana gelecek vaat eden anne sesi kadar huzur doludur. Acılarımı gözyaşlarım kadar iyi tanırım. Takvimlerin sayamadığım onca yaprağında yazılı olanlar ömrümün en güzel vakitlerini kendisiyle uçurup götürür. İşlenmiş topraklar üzerinde buğday başaklarının sakin rüzgrlarda sallandığı gibi salınıp durmak hayatın hengmesinde, paslı tren raylarında geçen yorgun yolculuktaki ömrün en güzel durağında çiselenmiş bahar sevincinde yeşeren gül gibi açmaya çalışmak ve dört elle sarılabilmek rüzgr yeleli doru tayların dizginine.

Zaten her insan ölümü hak edecek yaşta değil midir?

Gel de doludizgin geçelim karanlık vadiyi senle. Bunca yıllık yaşantısını türkü yalnızlığında geçiren Butimar'ım, içmekle bitiremezsin denizi! Şimdi göçe havalanır üveyiklerin kanadına takat olacak gülüşün. Mevsimler gibi yürekler de yaralı şehirde. Dostlular sahte, menfaatler halay başı. Buğu buğu tadı yok köşe başlarının, yürekler merhametle bilenmiyor. O kadar garip hikyeleri vardı ki bakışlarına mülteci onca müdavimin. Ne de olsa hepsi de cennet düşme beni dem. Hepsi de gurbeti gözlerinde büyütmüşler, sürgünlüğü hamail diye boyunlarına asmışlar. Baksana, hereksin yüzünden düşen bozuk paranın binde bir hissesi. Elemlerine kaldırım taşları ağlar. Paralanır insanın vicdanı, dinlemeye takat getiremez anlatılanı.

Yarı izbe liman gibi bakarken yüzümüze gün batımı ufuklar, sevdaya dair her şeyin üstüne de eylem yapsınlar diye yedi kıtadaki tüm kuşları gökyüzüne kanat çırpmaya davet edeceğim.

Ey sevgili! Hiç konuşulmamış sözcüklerle eşlik et kalbimin sükût halin.

GİTMELİYİZ

AYŞE KARADUMAN

Anılar, toparlanın gidiyoruz başka bir kente

sıkışıverin şöyle bavulların içine

haydi, albümlerim sandığım sepetim

kitaplarım defterlerim

şiirlerimi aklayan silgim kara kalemim

gitmeliyiz işte…

sazım, nazlanma durma gönülsüz

artık gitmeliyiz ırak bir ile

sensiz sıla kahrı çekilmez

hiç değilse tellerinle şenlenir başım

kalsın duvarlara sinen ağıtlarımız

coşkulu türküler yollarız oralardan evlere

yakışırdı kara yazgılı güzel İzmir'e

Kabım kacağım... toplanın gidiyoruz

nasıl bırakırım sizi ben

kiminizin adı hülya kiminizin ayten

ev görümünde gelen armağansınız

bırakamam arkamda

siz hl bana ışıltıyla gülerken

Ya şu tablodaki su taşıyan kız

tesellim olurdu kentin suyu kesikken

üzerinde takılı kalmış sevdiğimin gözleri

silinmemiştir izleri belki de çerçeveden

girin şu sandığa hadi

acıları yüreğimde depreştirmeden.

Zordur yılların yuvasından uçup gitmek

bilirim bu kaçıncı gidiş

ege tuz basıyor şimdi yaraların üstüne

hadi anılar toparlanın gidelim

yeni bir kent yeni bir savaş

güzel günlerimiz olacak belki kocaman ilde

tuzsuz denizi varmış güzel insanı dillerde.

Darılmayın tek siz değilsiniz kopamadığım

İzmir ya küserse bana

olmazsa o da tasını tarağını toplasın

lokması kumrusu gevreğini de atalım çantaya.

dostlarımda kalacak aklım bu kez

en iyisi kendini dağıtmış bu koca kenti

toparlayıp sırtımıza vuralım.

GÖNÜL YORGUN

ZAHİDE KAYA

Hl mı burkulur kalbin

hl mı yaşlanır gözün

küllenmiş kalp kırıklıkların

hl mı batar ruhuna

O zaman

var mı oluyormuş ask?

hem de en acısıyla

unuttum alıştım

bununla yaşamaya diyerek

ne çok yanılmışsın

Hep bir sevgi arayışının

peşinde koşuşunu

anladın mı şimdi?

anladın mı neden

başka kimseyi

sevemeyişini.

YÜREĞİMİN GÜLLERİ

ZELAL KIRAN

çiçeğe yönelen arı gibi

yüreğime de kon, ne olur

selm vermek için

uğra gönül bahçeme

bir bahçıvan gibi sabırla

büyüt o gülleri

renklerini al da giy üstüne

yüreğimdeki güllerin

eksilt acıyı gönlümde

ah, bir bilsen özlemin

sonsuz tarifsizliğidir

gönül deryası içimde

şairin istanbul'u gibisin

anlatamıyorum seni işte

senin gözlerinin ışığı

kaç güneşe bedeldir

haydi, söyle

dolaştım çarşı, pazarı

bulamadım bir benzerini

yüreğimin güllerine

ey şiirimin yasak mısraları

her dudağa yakıştırma adını

adın ne çok yakışır dilime

bilesin ki ey yüreğimin gülleri

seni yakıştırıyorum sadece

zelal'in zülüflerine.

AH DİLRUBA

ŞEVKET SULHAN

Ah Dilruba gönlümü saran sevdam

Kim bilir kaç leyli oldum sende

Kaç karanlık ısırdı bensiz seni

Neden yok ettin yarınlarda hayallerimi

Bazen bir düş düşer ıssızlığıma

Yeşerir güzellikler yarınları olmayan ülkeme

Uzanır ellerim tutarım tutuşturur bedenimi

Ne hikmettir tekrarlanır umursamaz tavırların

Bir var olurum gamzende mutlu mesut

Hayali uzun olur durağında nefeslerim

Acıların sevince dönüşür üşüyen gönlüme

Ve ülkemin tahtından indirmeye kıyamam seni

Gecenin perdesini çekerken günışığı

Canavar kesilir dikenli yollarında ezilen

Sıraya dizilir tüm öfkem celladıma

Çürütür acımasızca letafetini zindanlarım.

Dizaynı hep aynı gönlümü saran sevdam

Ayazım yaza gündüzüm leyline

Leylin pençeler atıyor umutlarıma

Fermanı yazılmış çoktan alınyazıma

YAŞARKEN

MERVE OFLAS

Yaşarken sana onu hatırlatan her şey yüreğini yakar. Bazen duyduğun bir şarkının sözlerinde ondan bir parça bulursun. Bazen dinlediğin bir şarkıda, sesinin kulaklarını doldurmasını istersin. Bazen gördüğün bir yüzde; onun gözlerini, bakışlarını, gülüşünü araman belki özlemden belki de çaresizlikten olur. En çok yüreğini yakan da senin onu sevip delirircesine her şeyini özlerken onun bunlardan bir haber olması...

Özlüyorum onu. Arıyorum… Dinlediğim şarkının nakaratında, baktığım her köşe başında, gördüğüm her yüzde... Yürek bu, sevdi mi acıdan ölse dahi vazgeçemiyor. Bazen unuttum dediğin anda duyduğun bir şarkının nakaratında aklına düşüyor. Bazen başka birinin gülümsemesinde onun gülüşünü bulursun Nefes almadığını alamıyorsun, aldığın her nefes sızım sızım yüreğini yakıyor. Bedenin yaşarken ruhun acı çeke çeke bir ölü gibi yaşamaya çalışıyor...

Oysa bana o kadar güzel gülüyordu ki gözlerin de şık bir adam gördüğümü sanıyordum. Öyle bir gülüş bahşediyordu ki bana sadece bana özel sanıyordum. Bir şarkı söylemesi vardı ki bakışlarıyla, sözleriyle 'Haykırıyorum, sesimi duy!' der gibiydi... Sonra o rüyada kbusa döndürdü. Giderken katılım olan adam geride yüreği kanlar içinde kalan bir ben bıraktı.

Gecenin karanlığında gecenin bir vakti kalemine sarılan bir şık yüreğinin üzerindeki ağırlığı aldığı nefeslerin tek tek düğüm olan boğazından bedenine batmasıyla elindeki fotoğrafa özlemlere bakarken gözlerinden bir bir fotoğrafa damlayan yaşları durduramıyordu. Çok özlemişti yüreğinin, yapamıyordu onsuz ama yaşamaya çalışıyordu çaresizce. Sarılıyordu kğıt kaleme, bir çare olmuş bedeniyle döküyordu içindeki yangını. Sayfalarına geçmesini bekliyordu geçmeyeceğini bile bile...