Vefa yaşarken gösterilmeli

Yaşayan iyi, güzel olan hiçbir şeyin kıymetini bilmez, gereken önemi vermeyiz. Böyle değerleri hep uzaktakiler fark eder hep uzaktakiler keşfeder. Oysaki en yakınımızdadır bu kişiler. Yakınımızda oldukları için mi bize çok cazip gelmezler. Sonra bir şekilde tanırız. Sonra başarılı çalışmalarını İzlemeye başlarız içten içe belki de minnet duyarız ama bunu nedense dillendirmeyiz, göstermeyiz hatta yokmuş gibi davranırız ta ki onu kaybedene kadar.

Oysa bir insan yaşarken sevildiğini, önemsendiğini değer verildiğini bilmek, görmek ister. Ona söylenilemeyen, yapılamayan, gösterilemeyen ama mutlaka olması gerekenleri öldükten sonra yapmak sadece bizim vicdanımızı rahatlatmaya çalışma eylemimizdir. Yani bunu kendimizi rahatlatmak, daha iyi hmek görevimizi yerine getirmiş olmak için yaparız.

Biz millet olarak yaşayana değil ölen insan değer verir, yaşarken değerini bilmediğimiz insanı öldükten sonra göklere çıkarır ödüllendiririz. Oysa böyle insanların yaşarken hakkı teslim edilmeli.

Bir insana minnet duygumuzu göstermek için onun bu dünyadan geçip gitmesi mi gerekir? Yaşarken onun varlığıyla övünmek, ona değer vermek, onu ödüllendirmek bu kadar mı zor?

YAZININ DEVAMINI OKUMAK İÇİN TIKLAYINIZ