Zelzelenin ardından geçen yıllar

Acı büyüktü… Yıkılan kent, yiten canlar ve geride kalanlar.

Yaralar sarıldı… Acılar paylaşıldı…

Mevsimin kışa dönüştüğü o günlerde tek vücut olan Türkiye yeni bir kent kurmak için kollarını sıvadı.

Deprem yerine gönderilmek istenen ihtiyaçların Antalya özelindeki noktalarından biri de görev yaptığım okul oldu. Hiçbir duyuru yapılmaksızın öğrenci velilerinin getirdiği eşyalar kolilere dolduruldu. Çocuk petleri, kazaklar, çoraplar, katalitik sobalar v.s…

Yardım malzemesi getirenler arasında genç bir hanımefendi naylonlarla ambalaj edilmiş uzun ve yumuşak koliyi uzatırken:

'Daha de getireceğim ama bu yastıklar benim çeyiz yastıklarım. Onları da gönderin. Hiçbir katkısı olmasa da kırılması muhtemel eşyalara dayanak olurlar.'Demişti.

Güzel anılar yaşandı.

Örneğin başka bir kentten bir yardımseverin gönderdiği eşyalar arasında bulunan altınları fark eden depremzedeler, hemen durumu yardım gönderen kente bildirerek iade ettiler. Haber medyada geniş yer aldı.

Ortaya Beşiktaş çıktı…

Çarşı taraftar grubu güneşi gönderdi moral olsun diye… Taraftarların maç sonrası stadyumun ortasına attıkları yüzlerce atkı, yün eldiven ve bere kulübün araçlarıyla kente gönderildi. İstanbul ve birçok kentin belediyesi bütün olanaklarıyla Van'a koştu.

Kimileri alengirli laflar etti. Genç bir bayan haber spikerinin deprem yerindekiler için sarf ettiği insanlık dışı sözler acıttı. Ama Japonya'dan koşan iyi insanlar o spikerin yergi dolu laflarının üzerinden bir silindir gibi geçti. Sanatçılar koştu Van'a. Şov yapmadan, reklâm yapmadan.

Acıları bal eylemekte ustalaşmış Anadolu insanı el verdikçe, oluşunca olağanüstü dayanışma enkazlar üzerinde yeni bir kent çabucak yükseldi.

Van Depremi her ne kadar kara günlerin, kanatan, acıtan bir anısı olsa da yerini ülkemiz insanının büyüleyici dayanışmasına bırakmakta gecikmedi.

Allah bir daha o acılı günleri göstermesin diyor, hayatlarını kaybedenlere bir kez daha rahmet diliyorum.