Araftaki Vanlılar
'Al tasdiknameni! Okuldan atıldın!' Bir elimdeki kâğıda bir de Malazgirt Alparslan Lisesi'nin müdür yardımcısı Davut Hoca'ya baktım. Galiba bakmanın ve görmenin aynı şeyler olmadığını tam da o gün anlamıştım.
"Al tasdiknameni! Okuldan atıldın!"
Bir elimdeki kâğıda bir de Malazgirt Alparslan Lisesi'nin müdür yardımcısı Davut Hoca'ya baktım. Galiba bakmanın ve görmenin aynı şeyler olmadığını tam da o gün anlamıştım. Dakikalarca elimdeki kâğıda baksam da aslında gördüğüm babamın hiddetli çehresinden başka bir şey değildi. Şartlar ne olursa olsun bizleri okutmaya azmetmiş fedakâr babama, atıldığımı nasıl söyleyecektim? O anki halet-i ruhiye ile yüzüm hangi şekli almıştı bilmiyorum, Davut Hoca gülmeye başlamıştı. Ardından da şaka yaptığını ve elimdeki kâğıdın Van Atatürk Lisesi'ne nakil yazım olduğunu söylemişti. Derin bir nefes alarak yatakhaneme koşmuş ve valizimi toplamıştım. İşte benim Van yolculuğum böyle başlamıştı.
Doğum yerim olan Erciş'te bir hafta kaldıktan sonra babamla birlikte bindiğimiz minibüs ile Van merkezin yolunu tutmuştuk. Şanslıydım ki aracın sağ tarafında oturmuştum. Çünkü yol boyunca denizi görerek yolculuk edecektim. Deniz diyorum çünkü Van Gölü'ne hiçbir Vanlı 'göl' demezdi ve hala da demiyoruz. Denize bakarken ilk dikkatimi çeken Adır Adası olmuştu. Ancak hayalcilikte Don Kişot'u aratmayan ben, bu adayı 'Akdamar Adası' sanmış ve hemen kendimi Tamara'ya âşık çoban gibi telakki ederek adaya doğru yüzmeye başlamıştım. 'Örümcek Adam' gibi kahramanlarla büyüyen yeni nesle garip gelebilir lakin bizim fakir ama gururlu neslin kahramanları, ekseriyetle çobanlar idi. Derken yolculuk bitmiş ve aracımız, yere çökmüş uysal bir deveyi andıran Van Kalesi'nin enfes manzarası eşliğinde şehre girmişti.
Atatürk Lisesi'ne kaydımı yapan babam, okulun pansiyonuna beni teslim ederken cebime harçlığımı koymuş ve veda ederek ayrılmıştı. Daha doğrusu birkaç adım atmış ve sonra dönüp beni çağırmıştı. Koşarak yanına gittiğimde ceplerini karıştırıp 25 kuruşluk bir madeni para çıkarmış ve onu da bana vermişti. Harçlıklarım bitse de o parayı cüzdanımda uzun süre taşıdığımı hatırlıyorum. Çünkü o para, evladı için varını yoğunu ortaya koyan bir babayı çağrıştırır ve bu çağrışım daha çok çalışmam gerektiğini fısıldardı hep. Yine de çok vefalı olduğumu söyleyemem aziz okuyucularım. Harçlığımı tükettiğim bir demde, emektar hizmetlimiz Latif Usta'nın demli tek bardak çayı için o madeni paramı da harcayacaktım.
Şayet doğru hatırlıyorsam nüfus tabelasında 117 bin yazıyordu. Coğrafi alanı büyük bir şehir olduğundan şimdiye kıyasla oldukça sakin bir şehirdi. Bu sakinlikten dolayı caddeleri alabildiğine geniş ve tenha, evleri ise tek katlı ve de bahçeliydi. Hatta tartıştığımız ve 'Çıkışta görüşelim!' dediğimiz öğrencilerle kapıştığımız boş arazilerimiz bile vardı. Erek Dağı'ndan denize kadar ulaşan bu boş ve de hoş arazilerde sonbaharla birlikte kıpkırmızı elmalar salınırken, ilkbaharda da tüm kaysılar bir gelin gibi süslenir ve çetin kışın bittiğini duymak isteyen her kulağa usulca fısıldardı.
