Bazı anlar vardır ki, o anlarda konuşamazsınız, düşünemezsiniz, çalışamazsınız, şu ya da bu şeye yoğunlaşamazsınız.
Az önce öyle bir an yaşadım.
Bilgisayarda yazmakta olduğum yazının başından kalktıktan sonra sevdiğim bir dostumuzun babası vefat etmiş. Taziye için onu aradım.
Yanıt alamayınca mesaj gönderdim, çok geçmedi, o beni geri aradı.
Taziye görüşmesi yaparken hep zorlanırım. Aklım fikrim birbirine karışır, normal konuşamam.
O görüşmede de taziyelerimi bildirirken çok kontrollü olamadım. Hep ben konuştum. Karşımdakinin konuşmasına fırsat vermedim.
Babasını tanıyordum, gerçek anlamda sevip saygı duyduğum biriydi; bundan bahsettim. O çağrışımla aklıma rahatsızlığı nedeniyle yatakta bulunan kendi babam geldi, bundan bahsettim.
Taziye sahibinin başka arayanları da olur. Üstelik bu dostumuzun çevresi de geniş, çok uzatmayayım diye aramadan önceden kararlaştırmıştım. Bunun için sözü çok uzatmamak, en kısa sürede bütün diyeceklerimi demek istiyordum öyle de yaptım. O arada bir soluk durup kendisini dinleyecek ortamın oluşmasına fırsat vermedim.
