Bazen yollar ayırır sizi…
Bazen koşullar ayırır…
Bazen ayrılık kararı alınır…
Bazen birbirine zaman tanınır…
Bazen ister "bekle beni" der...
Bazen de "bekleme hayatına devam et" der…
Ne nedenle olursa olsun, bekleyen hep vardır.
Nedense herkes biri tarafından beklenmeyi özler.
Özlenmeyi özler ya da birinin hayatında hep var olmayı bilmektir güzel olan.
Ve her kalan yüreğindeki acısıyla "bekleyeceğim" der.
'Beklemeyeceğim' diyen de bekler bir şekilde…
Ne nedenle olursa olsun bekleyen hep vardır.
Eskisi gibi olmayacağını bile…
Dönmeyeceğini bile bile…
Gelmeyeceğini bile bile…
Sevmeyeceğini bile bile…
Acı çekeceğini bile bile…
Ve bekler…
Ta ki bir gün artık ümitler kesilip, yolların tamamen ayrı olduğu fark edilene kadar…
Ta ki beklediğini başkasıyla görene kadar…
Ta ki beklediğinin onu unuttuğunu anlayana dek…
Ve başlar keşkeler, pişmanlıklar…
Yanındayken fark edemediği ayrıntılara takılır sonra…
Yaşadıklarının özlemiyle yanmaya başlar sonra…
Ne çok sevdiğini anlar sonra…
Meğer hiç sevilmemiş olduğunu anlar sonra…
Sonralarla birlikle sorgulamalar, kızgınlıklar, öfkeler devam eder.
Oysa yaşanan anılar, yaşandığı gibi kalmalıdır.
Oysa aşk sorgulanmadan yaşanmalıdır…
Ama unutursunuz her şeyi, nedenler ve niçinler, kemirir beyninizi…
Gözyaşlarınızı tutamazsınız.
Baktığınız her yer "onda" biter…
Gördüğünüz her şeyde "onu" ararsınız…
Ama artık o yoktur.
Arayışlar boşunadır.
Söz biter sonra…
Tıpkı yüreğinizi sizden aldığı gibi giderken cümlelerinizi de götürmüştür yanında…
Sessizlik kalır geriye biten bir sevgiden…
Durdu sanırsınız dünyayı ha battı ha batacak…
Ama ne dünya durur ne de batar…
Hayat devam eder…
Onunla ya da onsuz…
