Bir Günün Hikayesi
Yatak odamın penceresinden göz bebeklerime düşen ve yanaklarıma dokunan günün ilk ışıklarıyla uyandım. Günlerdir güneşin soluk rengi bulutların izin verdiği sürece yüzünü gösterebiliyordu.
bebeklerime düşen ve yanaklarıma dokunan günün ilk ışıklarıyla uyandım. Günlerdir güneşin soluk rengi bulutların izin verdiği sürece yüzünü gösterebiliyordu. Oysa bugün ne de cömert davranmıştı, perdeleri açmam için adeta beni dürtüyordu. Yatağımdan doğrulup pencereye yaklaştım, perdeleri her iki yana umutla sıyırdım ve ardından radyomun düğmesini çevirdim. Bir güne 'Merhaba!' demekle yaşama yeniden tutunmak böyle bir şeydi aslında.
Yeni doğan güneş bugün bana neler armağan edecek diye aklımdan geçirirken kendimi mutfakta kahvaltı masası hazırlarken bulmak hiç de yadırganacak bir şey değildi benim için. Çünkü radyodan gelen müziğin ritmine kaptırmıştım; uzun zamandır bu kadar dingin, bu kadar huzurlu hmemiştim. Özenle hazırladığım kahvaltı masama oturduğumda sabahın ilk aydınlığında ötmeye başlayan komşu horozunun sesi kahvaltıda da bana bir senfoninin tınısı kadar güzellikle eşlik ediyordu.
Gece boyunca uyuyan apartman sakinlerinin uyandığı apartman boşluğundan gelen telaşlı seslerinden anlaşılıyordu. Saatler ilerledikçe sesleri giderek yükseliyor, eskilerine yenileri ekleniyordu. Çalışanların işlerine, öğrencilerin okullarına gitme telaşında oldukları asansörün sürekli gıcırtılarla inip çıkmasından anlaşılıyordu. Bu gürültüler, koşuşturmalar, kapı çekmeler, anahtar şıngırtıları yerini giderek sessizliğe bıraktı. Şimdi koca binada koyu bir sessizlik hüküm sürüyordu. Mutfaktaki işimi bitirip salona geçtim elimde bir fincan kahveyle. Radyomun sesini biraz kısarak alışveriş listemi yapmaya başladım. Günlük sıkıntılardan sıyrılmanın en güzel yolu evdeki eksiklikleri tamamlamak, güzel bir kitap okumak, şiir ve müzik dinlemek ve yazmak. Tıpkı terapi gibi geliyor bana, birde o yazdıklarımı tartışacak, paylaşacak biri/leri/ varsa hayatında hiç yalnız değilsin duygusu da cabası.
