Yaşadıklarımızın ders olması gerekirken unutmayı yeğleriz.
Sivas Madımak Otelinde cayır cayır yananları unuttuk!
Kahramanmaraş ta kardeşin kardeşi katlettiğini de…
Unuttuk araçlarına bomba koyularak susturulan gazetecileri, öldürülen yazarları sanatçıları…
İşkencelerden geçirilenleri unuttuk…
Yargısız infazları… Faili meçhulleri unuttuk…
Birileri kurdu kahpe tuzakları, o tuzaklara düşüp can verenleri unuttuk.
İliğimizi, kanımızı emdiler,sömürdüler unuttuk.
Azarladılar, aşağıladılar unuttuk…
Cennetin anahtarını vaat ettiler ardından bu dünyanın cennetlerini sattılar unuttuk…
Şimdi Reyhanlı vahşeti!
Onu da unutacağız…
Bakmayın siz dövünmelerimize, ağlayıp zırlamalarımıza, mangalda kül bırakmamacasına esip gürlemelerimize.
Unutacağız!
Unutmak ve hesap sormamak bizim genlerimizde, ulusal özelliklerimizde.
Bugünleri de unutacağız.
Ve gelip geçecek ömrümüz, ağıtlar yakacağız.
Der ki Yunus Emre:
"Miskin âdem oğlanını benzetmişler ekinciye
Kimi biter kimi yiter yere tohum saçmış gibi
Bu dünyada bir nesneye yanar içim göynür özüm
Yiğit iken ölenlere gök ekini biçmiş gibi"
