Gıcıbello abla

"Öze konuşacaksın karnından konuşmayacaksın ."Derdi.

Tepebaşı Mahallesinin Beşyol kavşağında Gül Sokağa açılan Hikmet Budak ve Komiser Veysel amcaların evlerinin yanındaydı evleri.

Günün belirli saatlerinde çıkardı sokağa, ihtiyaçlarını alıp gençliğimizde devam ettiğimiz Hacı'nın(Gençler Çay Evi) kahvehanesinin önünden geçerek dönerdi.

Eh gençlik dönemi ya… Arada bir olsa da şişelerimizi ve nevalelerimizi alıp ya Hastane Sokaktaki ya da Gül Sokaktaki yoldan inerdik dereye. Dere bizim açık hava restoranımızdı. Kafaları derenin söğüt ve kavak ağaçlarla kuşatılmış bulağının kenarında soframızı açarak çekerdik. Buz gibi bulağın suyuna yatırdığımız karpuzlar, zerzevatlar ve şişeler beş dakikada soğurdu. Zaman içinde o aşiyanımızı ağır ağabeyler teslim aldı. Biz daha kenarlarına düştük derenin.

Öyle günlerden birinde zulamıza yüklendiklerimizle dereye gitmek üzer Gül sokağa açılan sapağa girdiğimizde karşılaşmıştık Fahriye Ablayla. Hepimizi bir arada görünce dik dik bakmıştı bana:

"Yav sen de mi uydun bu yetimlere? Dön geri. Vallah yoksa Apo dayıya söylerem."Diye uyarmıştı. Apo dayı dediği rahmetli babamın lakabıydı. Süklüm püklüm halimden toparlanıp:

-Birimiz diğerlerimize mukayyet olacak ya abla. O görev menim. Demiştim.

"Hay Allah müstahakkını versin, serhoş zembili hamalı mi olacaksın." Diye gürlemişti.

O günden sonra Gıcıbello ablayı nerde görsem yolumu değiştiriyordum. Olur ya hatırlar Apo dediği babama şikâyet eder diye çekindim.

Memleketimizin unutulmaz simalarındandı. Tıpkı rahmetli Şoratan Salih ağabey gibi. Farklılığı mizacıydı. Soğuk ve sanki her an dövüşecek gibi tavrı onun kalkanı gibiydi. Yeğeni Atanur Karakoyun ağabey TRT Van Radyosu çalışanlarındandı. Sessiz ve sakin hayatlarıyla iz bırakmışlardı hafızalarımızda.

O haber bugün sosyal medya aracılığıyla ulaştı bana. Birden çocukluğumun ve ilk gençliğimin geçtiği Beşyol Durağını, devrimciler kahvehanesi Hacı'nın yerini anımsadım.

Fahriye Ablayı saygı ve rahmetle anıyorum.