Biz insanlar hayati bir tehlike yaşadığımızda; yaşamımızı bir kez daha gözden geçiriyoruz. Kendimize hemen çeki düzen vermeye başlarız.
Sevdiklerimizi kırdıysak hemen gönül almaya çalışır ya da onlara daha çok önem vermeye ve zaman ayırmaya çalışırız.
Hayatımızda hep ertelediklerimiz ya da yarım kalmışlarımız mutlaka vardır. Onları tamamlamaya çalışırız.
Yaşama daha sıkı sarılırız.
Sağlığımıza daha çok önem veririz.
Trafikte, yolda, evde başımıza gelebilecek bir kötü durum olasılığını düşünerek önlem alırız. Aslına bakarsanız, bu yapılanlar her zaman yapılması gerekenlerdir. Kendimize çeki düzen verip dikkatli olmak, için illaki başımıza kötü bir şey mi gelmesini mi beklemeliyiz?
Her insan gibi bende kötü bir şey yaşadığımda. hayatımı mutlaka sorgularım.
Bu sorgulamalarıma gökyüzündeki yıldızları şahit gösteririm.
Çünkü gece gökyüzü sizi tüm benliğinizle büyüler. Doğru düşüncelere kavuşmanız için adeta size yol gösterir. Gecenin bir yarısı başınızı gökyüzüne kaldırıp baktığınızda, önce kadifemsi bir siyahlık kaplar gözlerinizi; varsa yıldızlar birer birer göz kırpar, belki gülümserler size.
Önce büyük ve parlak yıldızları görürsünüz. Daha dikkatli baktığınızda, ufacık ama parlamaya çalışan, küçücük yıldızlar takılır gözlerinize.
Sadece görebildikleriniz bu kadar değildir tabiî ki ama asıl göremediğiniz o parlayan yıldızların çok arkasında kalan kocaman, lakin uzakta kalan yıldızlardır.
Tıpkı insanlar gibi. Çoğu insanlarda böyledir işte; yaptıkları işler büyüktür, faydalıdır, fakat maalesef yeterince görülüp, duyulmamışlardır. Seslerini duyuramayan, kendini gösteremeyen o kadar çok yıldız var ki, belki de hayatları boyunca fark edilmeyi beklerler hiç bıkmadan, ümit ederek. Fark edilmeden yaşlanıp gidenlerin varlığı gibi. Onlarında hepsi birer yıldızdı, zamanında kim bilir ne güzel parlamışlardı, insanların gözlerinde. Şimdiyse, gizlediler ışıltılarını, gece bulutlarının arkasına, bekliyorlar özlemle yeniden doğacak güneşi. Biz onları göremesekte, onlar her zaman görecek bizleri.
Önümüzdeki yıldızları her zaman görürüz ve çoğunu da artık ezberlemişizdir. Bence asıl önemlisi, var olduklarını bildiğimiz ve göremediklerimizi bulmaktır. Bunun içinde yaşamı ıskalamamak ve farkındalıkların farkını fark etmemiz gerekir.
Yaşam akıp gidiyor. Tıpkı bir su misali. Peki ya biz, tadına bakarak ve lezzetinin farkına vararak, avuçlayıp içebiliyor muyuz bu yaşam suyundan.
Ömür boyu yıldızınız gökyüzünde gülümseyerek parlasın… Sevgiyle ilerleyin…
