İlmek ilmek seni yaşamak
Yüreğimin en derin yerinden yazıyorum. Hissedebilmen için yazdıklarımı, her bir harfini hissedercesine yazıyorum. Yazarken her bir kelimeyi düşünmeye bile fırsat olmadan dökülüşleri, cümle olmaya hazırlanırken her bir kelimem, yazmak için cümlelerim bir an önce kalemimin ucundan dökülmenin sabırsızlığını yaşıyor. Bir an önce söylemek istiyorum kağıda seni sevdiğimi, seni özlediğimi, duygularımı hsin diye duygudaş olsun istiyorum benle.
Yüreğimin en derin yerinden yazıyorum. Hissedebilmen için yazdıklarımı, her bir harfini hissedercesine yazıyorum. Yazarken her bir kelimeyi düşünmeye bile fırsat olmadan dökülüşleri, cümle olmaya hazırlanırken her bir kelimem, yazmak için cümlelerim bir an önce kalemimin ucundan dökülmenin sabırsızlığını yaşıyor. Bir an önce söylemek istiyorum kağıda seni sevdiğimi, seni özlediğimi, duygularımı hsin diye duygudaş olsun istiyorum benle.
Yazmaya çalışırken, kelimelerimin bir an önce satırdaki yerlerine oturma telaşı içerisinde yazıyorum seni. Hissedercesine seni, kalemimden tane tane dökülüşünle çiziyorum seni, karalıyorum seni.
Duygularım yaşarken sensizliği kalemim şahit yazdıklarıma. Yokluğunda kalemim sen oldun döküldün sayfaya, yokluğunda kağıdım sen oldun döktüm duygularımı sana. İşledim yüreğini ince ince.
Yolda giderken ansızın karşıma çıkacaksın hissini yaşadığımda ilk kalemime anlattım seni. Kalemim tercüman oldu bana, duygularıma. Müziği dinlediğimde oradaki ritmim oldun, nağmem oldun dillendirdim seni. Okurken bir kitabı kitabın başkahramanı yaptım seni ve seni okudum ben saatlerce soluksuz, heyecanla. Romanda seni yaşarcasına okudum. Romanın sonunun gelmesini istemeyerek ama sana kavuşma ihtimalimin romanın sonunda olduğuna inanmışçasına okudum seni, romanı.
İçime doğdu sokağın başından her an sen çıkacakmışsın hissi ve seni bekleyişim saatler sürdü. Her gelenin senmişçesine heyecanlanışım ve heyecanımın boşa çıkışı.
