İnsan bazı zaman olur ki, bedeninden çıkmak ister. Bu hayattan, bu dünyadan, sevenlerinden, sevmeyenlerinden, sevinçlerinden, üzüntülerinden, alacaklarından, borçlarından, yaşamında ne varsa, kim varsa, hatta kendi bedenini bile bırakıp gitmek ister.
Gitmek, yani diğer adıyla intihar…
Eskiden bu kadar çok yaşanmazdı bu durum. Ya aşk acısı çekenler ya da işsizler, intihar ederdi. Şimdilerde toplumsal hayatta gıpta ile izlenen, maddi, manevi bütün başarılara imza atmış insanlar bile intihar eder oldu.
Acaba hayatın yükümü ağırlaştı..
Yoksa insanlar daha mı dayanıksız acıya?
Kim bilir?
Her gün gazetelerin 3. sayfalarında en az 2 tane intihar haberi çıkıyor ve bu intihar vakaları bir salgın gibi gün geçtikçe çoğalıyor…
Üniversite öğrencileri, ev hanımları, yaşlılar, doktorlar, polisler, bankacılar, işsizler, yaşlılar, gençler, fakirler, zenginler, her kesimden birileri hayatına ya son veriyor ya son verme teşebbüsünde bulunuyor…
İntiharda ne yaş var ne cinsiyet hele eğitim hiç alakasız…
Ölümle yüz yüze gelmeyi kim ister?
Bu nasıl bir duygudur?
Kim bilir?
Ben bilirim…
Evet, ben bilirim… O an öyle bir an ki. Bedenin ağır gelir, çıkmak istersin ama çıkamazsın… Beyninde milyonlarca kelimeler, düşünceler uçuşur, çarpışır, gerçekteki sesleri duyamaz olursun.
Sanki her şey bitmiştir…
Ya da bitirmek gerekir…
Acı, öfkeye bulanmış.
Kimseyi duymak, görmek istemezsin.
Öyle bir an ki, beyninde uçuşup, çarpışan binlerce düşüncenin hızını kesemez.
Bu dünya ile ilgili hiçbir planının kalmadığı an o an…
Çok uzun yıllar evvel o noktaya bir defa gelmiştim. Kendi bedenimden sıyrılmayı ve dolayısıyla kalbimin yükünden kurtulmayı gerçekten çok istemiştim.
Sonrasında farkına vardım, intihar nankörce, bencilce, ukalaca bir eylem sadece…
Kaçış, korkaklık…
Yaşamın inceliklerini keşfetmek varken, neden son…
Her hayatın inişi, çıkışı olur.
Bu nefes bir gün nasıl olsa kesilecek…
Eğer bir gün böyle bir durumla karşılaşırsanız, bir nefes için, bir yaşam için çırpınan hayata delicesine, bağlı diyaliz hastasını, kan kanserini, ilik nakli bekleyeni, organ nakli bekleyenleri düşünün. Aylarca, yıllarca makinelere bağlı olarak hayata tutunanları düşünün. Ve size armağan olan bu yaşamı düşünün ve değerlendirin. Hayatta hiçbir şey yaşamdan vazgeçmek için neden değildir.
Hayat hep iyi olmasa da, hep kötü de değil.
Önemli olan hayatı iyi yönünden görebilmektir.
Bol sağlıklı uzun yaşamlar diliyorum.
Sevgiyle ilerleyin…
