Yaşam ne garip bir şeydir aslında. İlerlediğini sandığında ne kadar da geri gidersin. Bazen bir dostuna sığındığında keşke bu dünyaya gelmek için çırpınmasa mıydım diye düşünürsün o tanıdık kokuyu ciğerlerine çekerken. Aşkta da böyle olur insana, tanıdıkça öğrendikçe karşındakinin kim olduğunu, ayakların geri geri basar.
********
Eski tutkulu sarılışların yerini kaçamak geri adımlar almaya başlar. Geriye dönüşlerle yaşanır aşk, tıpkı hayat gibi. Sen önceden böyle değildinler gelir sonrasında, karşındaki farklı birine dönüştükçe kaçışlar artar ve sona doğru sürükler her şeyi. Sanki geçmişteki o ilk tanışma anına dönüp düzeltebilecekmişsin gibi gelir bir süreler, ama olmaz. Yapamazsın, çoktan demir almıştır aşk senin limanından.
********
Sonra düşünmeye başlarsınız; cansız bir nesne olsam bir bank olurdum herhalde. Ağaçların arasında yalnız, yıllara meydan okumuş, üzerine türlü adlar kazınmış, emektar bir bank. Yıllar, geçen insanlar birer harf ya da çizik bırakmışlar üzerimde. Kimse temelli kalmayı düşünmemiş, sahiplememiş. Ya yalnızlığına ağlamış üzerimde, ya soluklanmak için şöyle bir oturup sigara yakmış ya da sevgilisini öpmüş doyasıya ama sonunda gitmiş; kendini daha iyi hissedince, işi bitince, sigarası sönünce, sıkınca ya da tatmin olunca.
********
İnsan dışında bir canlı olsam bir sokak kedisi olurdum herhalde. Üşüyerek, sevgiye hasret ve aç, dolanırdım sokaklarda, ıslak caddelerde. Gelen geçen insanların ayaklarına dolanır, kendimi sevdirmeye çalışırdım sürekli. Bana doğru eğilip biraz okşayıp sevdiler mi, yapışırdım bacaklarına. Beni de yanlarında götürsünler sıcacık evlerine, sahiplensinler diye. En tatlı halimi takınarak mırıldanırdım. Ama biraz sevince onlar da sıkılırlardı ya da işlerini anımsarlardı; o soğukta terk eder giderlerdi beni.
********
Biraz kedi birazsa bankım sanırım ben. Aslında ikisi de aynı acıyı paylaşıyor sonuçta. Konuşabilseler kim bilir neler söylerlerdi biz insanlar hakkında. Ama asıl önemlisi, anlar mıydık onları, anlattıklarını duysaydık da…
