'KARGA ile VAN GÖLÜ KİRLİLİĞİ!'

 Köy yerinde, ikindi vakti.

Çıt yok. Herkes susmuş, sessizlik konuşuyor.

Zaman durdu sanki. Birden bir damlama sesi.

"Şıp...Şıp!."

Alt mahalledeki çeşmenin musluğu bu.

Tamir edilmeli.

O arada, yan arsaya bir karga kondu.

Tedirgin olsa da,  ürkek değil.

"Gakk!"

Biraz etrafı kolaçan etti.

Sağa sola baktı, yere pisledi.

Sonra kanatlandı, gitti.

Gece, bir domuz girdi o arsaya.

Karganın pislediği yeri eşeledi.

Domuz eşeledikçe, toprağın üstündekiler alta indi.

Aylar sonra, bir fidan bitti orada.

Karganın pislediği yerde, yavaş yavaş büyüdü.

Dal oldu, yaprak oldu.

Ve bir ağaç oldu..

İncir ağacı.

Önce karıncalar sardı ağacı.

Sonra sinekler, sonra börtü böcekler.

En son da kuşlar.

Böcekler ağacın filizlerini, meyvalarını yedi, kuşlar böcekleri.

Alakargalar da incirleri.

Hayvanlar alemi o ağacın çevresinde bir dünya kurmuşlardı kendilerine.

Karganın pisliğiyle harcı karılan, domuzun eşelemesiyle temeli atılan bir dünya.

O yan arsada yaşam böyle süregiderken, bir insan çıktı ortaya.

Arsayı satın almış.

Önce, duvarlarla çevirdi dört tarafını.

Üstünü tel örgülerle sardı.

Böylece, domuzlar gelmez oldu.

Sonra, börtü böcekten şikayet etti.

Etrafı zehire boğdu.

Karıncalar, sinekler, böcekler bir bir öldü.

Ardından onları yiyen kuşlar.

Sadece bir ağaç kaldı ayakta.

Hayvan mezarlığında, bir incir ağacı.

Tek başına.

En son, onu da kesti adam.

Oradaki hayatı bitirdi.

“Bir çuval inciri, berbat etti!”

Hikayeyi, Van Gölü ve VAN İSKELE (İscele) Mahallesi ile tamamlayalım.

- Van’ın İskele Mahallesi Van Gölü sahilinde olmakla birlikte, Karadeniz halkı ve Azerbaycan Türklerinin yerleştiği bir belde. Tüm Van halkı olmak üzere o sahillerde yüzmeye giderken, “denize gidiyoruz” veya “denizde çimmağa gidiyığ” derdik.

-Şimdi bırakın çimmağı, kokudan yakınından geçemez ve şehrin kanalizasyonundan elinizi suya bile sokmak istemezsiniz. 

-İşte o zamanlarda, kimse yokken kızıyla çimmeye giden annenin diyaloğu.

-Dedi: “Ana.”

- Dedi: “Ne diyisen, bala?”

-Dedi:  “Ana, denız bizimdi?”

- Dedi:  “He bala, ele ağşama ğeder özan çim.”

- Dedi:  “Heç ele olar, ana?”

-  Dedi:  “Niye olmer, hammısı memleketı denıze çevırıpler, kimse bi şe DEMİR, sen çimende niye olmer.

- Şimdi, denizi de balçığa çevirmişler.

- Çimdiklerimiz ve kumlarda piştiklerimiz bize kar kalmış. “Denız bizımdır.”

“Durum ciddi, boğaz dediğimiz akıntılı olan Amik ve Mollakasım da bile, suda yüzen gemiler var.” dedim.

“Gemilerin, karada yüzme şansımı var? Tabii ki, suda yüzecekler” M.K

Sorun sadece Van’ın DEĞİL, Türkiye’nin meselesi. Kırk yıllık yara, kansere dönüştü. Tedaviye başlansa, arıtma yeniden çalışsa ve temizlense bile; sürekli serum ve kemoterapi gerektirecek. İnsanlar ciddi enfeksiyonlar kapıyorlar, “güneş çarptı, çok et yedim, kavunda mikrop vardı, sebzeyi yıkamamıştınız, etten bulaştı” gibi bahanelerle, kendilerini kandırıyorlar. Zamanla öyle izler bırakıyor Kİ, Van’dan Ankara’ya tedaviye gelenlerden izliyorum. Çok yazık oldu, çok. Hiç olmazsa, çocuklarınıza ve torunlarınıza acıyın. Enfeksiyon hastalıkları öyle sıradan bir konu DEĞİL, ciğerler ve göğüs kafeslerini kurt gibi yiyor.

Cehalet ve para kırık ayna gibidir, bin kusurda bile kendini net göremezsin.

Konu: Devletin, valilerin, belediyelerin, (Van-Bitlis) STK’ların, aktivistlerin ve kamuoyunun politikası olarak çözülebilir. Çok çözülmez de artık, enkazlar bırakır. Böyle giderse, bir kaç yıl sonra Van Gölü’nün dalgaları önce kireç ve sonra çürük bitki kokusu vermeye başlayacak. O zaman, iş işten geçmiş olacak.

İnsan denilen yaşam türünün bilimsel adı, Homo Sapiens. "Düşündüğünün üstüne, düşünebilen insan" demek. Yani, yediğinin üstüne eden.

O zaman düşünelim ve

herkes kendisine sorsun.

“Çevreye, doğaya ve Van Gölü’ne, bir karga pisliği kadar katkım var mı?”