Mantıcı kız

Dosyalar, mailler arasında kaybolduğum bir anda çalan telefonun zil sesiyle kendime geldim. Ses tonu yumuşak, Türkçesi son derece düzgün bir şekilde konuşmaya başladığında bir an nefessiz kalacak diye korkmadım değil hani… Ben sizin numaranızı İpek abladan aldım, yerinizdeyseniz eğer size mantı yaptım onu getireceğim. Bir an şaşırdım! Ne mantısı? Başladı anlatmaya, ablacım ben ve annem mantı yapıp satarak para kazanıyoruz. İpek ablam sizin de alabileceğinizi söyledi. Tabi ki alırım. Yarın müsaidim gelebilirsin diyerek adresimi verip sonra telefonu kapadım.

Sabah işe geldiğim de misafirim de gelecek diye çayı biraz fazla demledim. Bu arada kendime bir kahve yaparak yeni bir iş günü için hazırdım. Aslın da bugün çok yapacağım bir şey de yok rahat sayılırım. Zaman akmış saat 13.00 olmuştu bile arada kapıya bakıyordum öyle ya tanımıyordum Zeliha'yı.

Tam o esnada akülü sandalyeye oturmuş biri ve yanında bir hanımla kapıya doğru ilerlediklerini gördüğüm. Hemen kapıyı açmak için ayağa kalktığımda gülen bir çift gözün bana ismimle hitap ederek siz misiniz dedi. Evet, benim buyurun dedim. Ben Zeliha dediğinde çok şaşırmıştım. Hemen içeri davet ettim akülü sandalyeyi biraz zor geçirdik ama başardık. Karşım da duran koltuğa annesi oturdu. Kısa bir hal hatır sorduktan sonra Çay doldurmak için mutfağa gittim. Döndüğümde, Zeliha'nın bana gülen gözlerle ve tebessümlü bakışıyla mest oldum.

Ne güzel bir genç kızdı sandalyeye yakışmıyordu diye düşündüm bir an için… Annesinin elinde ki mantı torbasını alarak teşekkür ettim buraya kadar nasıl geldiniz diye sorduğumda biraz yürüyerek biraz da Belediye Otobüsüne binerek geldik dediğin de üzülmüştüm.

YAZININ DEVAMINI OKUMAK İÇİN TIKLAYINIZ