MAVİ ŞEHRİN KALEMLERİ

Binbir Rengin Adıdır İnsan

Şerife Teber

Bir uzanır dağların, okyanusların yemyeşil ya da kupkuru yolların ardından. Gelip konuverir omuzlarına tutuverir ellerini sımsıkı. Bir bakarsın aynı ten renginde değildir belki ama sende uyandırdığı his vicdan, merhamet aynıdır. Kırık bakışları hep aynıdır. Oturduğun kaldırım taşlarına bir bakış atar ve çöker dizlerinin üzerine bir şarkı söyler içini biran bir huzur kaplar ama anlayamazsın ne dediğini sözlerinin dili farklıdır ama bu senin ahenge kapılıp güzellikler hmeyeceğin anlamını taşımaz.

Yeryüzüne rengârenk binlerce çiçek açılır ve bu renklere baktığımızda ayrı bir mutluluk, huzur ve neşe uyandırır bizde dünyadaki bütün dillerde, dinlerde, mezheplerde, ırklarda, kültürlerde biz insanoğluna bu duyguları katmalıdır. Düşünseniz de dünyamızda sadece bir rengin, bir ırkın, bir dilin, bir dinin yada bir tek kültürün olduğunu ne kadar sıradan renksiz ve sıkıcı bir yaşantımız olurdu.

Bazı mükemmel yaratılmış nimetler vardır. Bunlar her bir topluma ayrı ayrı verilmiş farklılıklardır ve bütün bu farklılıklara sahip olmalarıdır. Yeryüzünde nice güzellikler vardır; bir Türk'ün, bir Kürt'ün ve nice farklı ırkların aynı havayı soluması aynı toprağı paylaşması aynı ekmeği bölüşüp tatması aynı çatı altında barınması... Bütün bu değerleri en üst safhada tutmak bütün renklere saygı duymak ve olağan içtenliğimizle birbirimizi kucaklamak belki de dünyadaki bize bahşedilmiş en güzel nimetlerdir bunları oturup düşünmemiz idrak etmemiz bile bir güzelliktir.

Kardeşlik diye bir kavram var hiç görmediğin tanımadığın belki de varlığından bile habersiz olduğun öte diyarlardaki insanlar için yaratılmış ve bu anlama bürünmüş içi sevgiyle doldurulmuş anlatılması zor yaşanılması gerekli olan bir duygudur insanda.  Ten renklerimiz aynı olmayabilir ama herhangi bir yerde yaşanılan acıya sergilediğimiz bütün gözyaşlarımız aynı musluktan akar, sel olur akar aynı yüreklere.  Dünyada asla acının yada mutluluğun adı, dili, dini, mezhebi ayrı olamaz. Acı ve mutluluk bütün insanlarda aynı tasarımı çizer aynı duyguyu ve aynı hissi uyandırır.

Bütün eller birleşmelidir, bütün sevinçlerimiz ve üzüntülerimiz bir arada paylaşılmalıdır, yediğimiz bir lokma ekmek bile bölüştürülüp her diyarın insanına ulaştırılmalıdır ve insanlar sonradan edindikleri kimlikleri için değil insan oldukları için değer görmeli ve gösterilmelidir. Hayat kısa ver elini yeniden yeşersin bütün kurumuş fidanlarımızın dalları, toprağımdaki çalışkan karınca koşuşturup dursun, kelebekler bir günlük özgürlükleriyle renk katsın dünyaya ve bulutlarım umut yağmurları olup yağsın yüreğine ve gökyüzünde süzülen kuşların tüm heybetiyle selamlasın bütün yaratılan renkleri.

Muhteşemin Bir Tık Ötesi; Van

Mustafa Ayyürek

Bir şehir ile ilgili ilk ne anlatılabilinir ki? Tarihi dokusu ve kültürü mü? İnsan yaşantıları ve insanlarının beklentileri mi? Coğrafi konumu ve dünyadaki kendisine has, benzersiz özellikleri mi? Ya da bunların hepsi mi? Eğer bahsedeceğimiz şehrin yedi bin yıllık bir geçmişi varsa anlatacağımız çok şey var demektir. Ne kadar anlatırsak anlatalım tüm yaşanmışlıkları gün yüzüne çıkaramayacağız… İşte bu ihtimallere rağmen biz bu müstesna şehre belki de farklı noktalardan gelgitlerle bir göz atacağız.

Bahsi geçen şehir; 120 kahramanı ile Kurtuluş Savaşı'nda destan yazmıştır. Yok olmaya yüz tutmuş tarihi tekrar diriltmenin adı olmuştur onlar…Bir zamanlar fokur fokur kaynayan hatlarıyla, durup dinlenmeksizin zamanı kendisine esir almış yönüyle, sevgiyle, nefretle, dostluk ve düşmanlıkla;aniden sinirlenen insanıyla, yumuşak huylu fakat uysal olmayan ferdiyle, bir baştan bir başa uzanan sarp yokuşları ve dağlarıyla, fethetmek için yanıp tutuşan yiğitleriyle ve şarkılara konu olmuş Ercişli Emrah'ın gönlünü esir alan Selvihan aşkıyla anılan yerdir burası.

Saklı olmayan fakat herkesin ulaşamayacağı bir hazinedir orası. "Şurası en sarp yeridir ve şurası da zirvesi" diye anlatılacak bir yer. Yedi bin yıllık geçmiş ona en az yedi bin yıllık gelecek vadediyor. Bu da onu ileride yüz kırk asır yaşamış bir çınar yapacaktır. Dibine gölgelik için konan her türlü canlı için eşsiz bir yer olma özelliğini koruması yönü ile… Orası için "Muazzama ramak kala muhteşemleşen şehir" desek hiç de yanılmayız.

Urartular'a başkentlik yapmış yerdir bu şehir. Büyük İskender'in, doğuya açıldığında aşmak zorunda kaldığı ve daha sonrasında ise farklı devlet ve beyliklere uğrak yeri olmuş, doğası ve mevsimleri açısından yaşamaya elverişli bir yer ( Kış aylarında biraz sıkıntılar olabilir). Tıpkı benim gibi siz de nereden bahsedildiğini biliyorsunuz. Burası VAN.. "Doğunun İncisi" ve Güneşin battığı yere açılan doğu kapısı. Eski adı Tuşba (Urartu'ca)… Uzun yıllar Bizans, Selçuklu ve Devleti Aliye hâkimiyetinde kalmış ve şimdinin Türkiye'sinin İran sınırı.

Hatırlandığı zaman ise şimdilerde akla gelen ilk üç öğe sırasıyla; Gölü(Vanlılar göl demez 'Deniz' der), Kedisi (renkli gözleri ile bir istisna) ve tabiî ki Kahvaltısı (Rekor sahibi). Yani su, canlı ve ihtiyaç üçlemesi artı Meşhur Van Gölü Canavarı. Van Gölü Canavarı bir efsane mi? Yoksa turist çekmek için anlatılan bir hikâye mi? Veyahut gördüm diyenlerin gerçekten gördüğü bir şey mi? Konu hakkında net bir berraklık yok. Fakat her ne olursa olsun şu kesin ki her yerde olduğu gibi "Doğunun İncisi"nde de yaşam emareleri olduğu sürece bir canavarın yaşamış olduğuna dair söylencelerin olması çok doğal bir gerçekliktir.

Tarihi dokusunun yanında Vanlılar tarafından kendilerine has esprileri ile yaşanmışlıkların hikâyelere konu olması, olamaya devam etmesi ve edecek olması burayı eşsiz bir şehir kılar, tıpkı senin şehrinde olduğu gibi. İnsanının bir zamanlar çoğunun kırsal kesiminde yaşadığı, toprağını alın terleri ile suya doyurduğu bir yer. Kışları uzun ve çetin geçer, buna rağmen tıpkı Van Balığının bir istisna olarak sodalı gölde dahi yaşamayı başardığı gibi Van insanı da çetin kış şartlarına rağmen, burada hayatını devam ettirir. Devam ettirir çünkü topraklarına sımsıkı bağlanmış insan hikâyesi vardır burada. Tarihin eskitemediği, eskitemeyeceği de aşikârdır. Vanlıdır, Şanlıdır tıpkı dili gibi kalemi de sözü heyecanlıdır…

Van, kendisine has felsefesi ile ayakta kalmayı başarmış yekpare bir şehirdir. Rakımı 1727 metrededir, gölü (denizi) bilinir, rakımı 1646 metredir. Ama buna rağmen donmaz, buz tutmaz kış aylarında çünkü Van'ın bir felsefesi de gölü her daim diri tutmaktır. Hayat ile bağları kopmamış, bir küsur milyon insan yaşar topraklarında. Akan bir şelalesi vardır karada, yüzen dört adası vardır suda. Dört adasından biri Ah Tamara….Şimdi ise Akdamar.

Gevaş'ta başladı

Sana olan sevdam

Yaksalar da beni

Ben asla durmam.

Hatıran diridir

Koynumda sevdan

Kesseler de beni,

İlle de Van

İlle de Van.

Dediler ki;

Dünya da Van, ahirette iman

Sökemezler seni kalbimden

Anılarımdasın her an

Can ile bütünleştik

Sevdan bir umman

Aşsız yaşarım ben

Ölsem de Van

Dirilsem de Van..

Bazen...

Fuat Oskay

Bazen yürüdüğün yollar, aldığın derin nefesler, çiseleyen yağmurlar, teninde gezinen serin rüzgârlar içini açmaz senin…

Denize haykırsan kaybolur, dağlara söylersen sana döner, sende yankılanır sesin. İçinde kartopu gibi birikenler yine içinde kalır. Tam da o anda bir kum torbası gibi gövdenin üstünde hantalca sallanan başını alıp karşısına geçerek bir sağ bir sol kroşeden yumruklayasın gelir.

Ertelemek en eski hastalıklarımızdandır bizim. Zaman, altımıza verilmiş soluklanan ve dinlenebilen bir at değildir oysa. Bir rüzgâr gibi sonsuz ufukta akar gider. Ama sevimli bir kuş gibi avucumuza da konar zaman. Konduğunda usulca sevmek lazım bir an önce avuçlarımızdan uçmadan.

Hayat yaşandıkça yazılır; yazıldıkça yaşanır. Gözlerin kalemindir senin, gördüklerinse mürekkebin. Suyun üzerine yazarsın, buğulanan cama, bazen yere, bazen sahilde uzanıp sarındığın ince kuma.

Kalemin ucunda yitirilmiş harfsindir bazen, hiçbir lügatta adın geçmez. Bazen yarım bırakılmış bir cümlesindir, tamamlamaya kimsenin gücü yetmez. Her biri ayrı yöne açılan çok kapılı bir labirenttir hayat. Hangi kapıdan girdiğin bilinmez. Bazen yolun sonu görünür lakin yolculuğa nereden başladığın kestirilmez.

Çizginin dışına çık bir kere, yolunu şaşırmaya gör, bazen hiçbir ütü karışıklıklarını düzeltmez. Önündesin rüzgârın bazen arkasında. Tutunmuşsun umuda, bazen uçurumun yamacında. Bir deli kazandır bazen içinde kaynayan. Gözlerine yansıyanı görürler de bulunmaz bir seni anlayan.

Bazen dökülür, savrulur, kırılırsın. Bazen içini saran kalabalıkların içinde yalnızca kendinle kalırsın. Bazen paldır küldür yıkılır bulutlar. Titrersin iliklerine kadar, ıslanırsın. Bazen bir yılkı atın yelesine tutunup gökkuşağının üstünden atladın sanırsın.

Bazen rüyalarının gerçek olmasını istersin; bazen gerçeklerinin rüya olmasını.

Sırsın bazen, kaç yüz yıllık asır içinde bir asır. Denizler yüreğinden sökülür bazen, bütün ırmaklar içindeki denize dökülür.

Özüme İsyanım

Hasan Ortakaya

Bir dilberin ağına düşmişem

Hiç dönmiyirem sözümden

Halım galmıyip isyana

Men küsmişem özümden

Günah mercan gibidir

Çeker meni derine

Dalgalar çırpa çırpa

Vurur meni gözümden

Hiç dillenmedim nefsime

Apardiharya meni

Tutup kulağıni çekende

Kızartdi meni yüzümden

İnsan keşmekeşin peşinde

Kitap yazar yüzünden

Tek kaldıği zamanlar

Yırtar meni cüzümden

Hasan figan eyleme

Dön gel sözün özüne

Bin feryadım olsa da

Duymaz meni sözümden.

Naif Yağmur

Abdurrahman Adıyan

O naif bakışlarına

Irmaklar çoğalıyor gözlerimde

Yüreğimden peşrev semaîler geçiyor

Düşüyorum ardın sıra mısralara

Çoğalıp duruyorum yoksunluğunla

Sevgili, gelmeyecek misin hâlâ

Yılların hasret tozunu

Muhabbet nefesinle üflemeyecek misin?

Beni böyle gönül içre nakıs mı bırakacaksın

Yıllardır sana akan şu göz sebilhanemde

Gönlünü yıkamayacak mısın?

Zülfünü tarayıp bengisudan içmeyecek misin?

Şu aşkı müptelâya, şu sebilhaneye

Bir naif bakış, hani bir naif bakış

Göz hakkı için bırakmayacak mısın?

Har aşkına gelmeyecek misin?

Ey naif yüreklim

Bir küskünlük durağında mı ?

Aşkı kaçırdığım bir tren istasyonunda mı?

Uğurladım seni kapkara saçlarımla

Siyah ve gür saçlarım mehtaplı gecelerde

Yıldızlarla sarmaş dolaş şimdi

Yüreğimse hâlâ kara sevdanın istasyonunda

Treni kaçırmış âşığa gelmeyecek misin hâlâ

Yıldızlardan ihram kuşanıp

Aşkın vakfe dağına çıkmayacak mısın?

Ya aşkla esip duran şu sahra vadime

Soluklanmaya gelmeyecek misin?

Ben bir çöl çiçeğiyim

Gel de yüreğime naif yağmur ol.

Sevgili,

Uzak ve yakın diyarlardan

Sevda sözcükleri devşirdim

Aşk iksiri damıttım kalbime

Senden gayrı kime aksın yüreğim

Kime şakısın bu deryadilim

Bülbül yutmuş dil, ben mi olayım şimdi

Kavil aşkına gelmeyecek misin hâlâ

Söylenin ey âşıklar!

Şafakla ötüp durmasın şu azrail kuşu

Aşk göğünde her gün ipil ipil ölen benim

Ey mehtabımın sitare'si!

Aşkı mevtaya gelmeyecek misin?

Ben bir çöl çiçeğiyim

Gel de yüreğime naif yağmur ol.