GELDİ / GELMEDİ
MÜŞTEHİR KARAKAYA
mektup geldi, onu kış getirdi
getirdi de götürmesi bir oldu
selam ederim o ağrıyan kalbine
kucaklarım o gri gökyüzünü
iyi bak amcaoğlu kendine
deniz, bir pîr gibi gözleriyle
kar, dost kılıcı elleriyle bakar
çok eskiden içinde ne sen vardın ne ben
yokuşların ayaklarını yıkayarak
abc’den en kalın lugat’a kadar
bütün kelimeleri üstüne yağdırdılar benim yerime
belki kaybolmak ana sütü gibi helâldi
ya şimdi en son aynada
titreşen beyaz saçların hiçbir teli
kendini yeniden dalgalandıramaz gurbet yerine
ne o köy benim köyümdü
ne erguvan bahçelerinde kaybolduğum mekan
içinde ırmak geçen bir yerdi
tam elli yıldır geçen zaman
mektup gitti onu kış götürdü
götürdü götürmesine de
selam eder iki mevsim baharını salarım
güz saçlarına yuva yapsın diye kuşları
01.01.2016
-iki gün iki gecedir durmadan
yoğun kar yağışı altındayız...
baktım olmuyor
mektuplara sığındım...
BENCİLLİK KURDELESİ
ÖZLEM ÇALLI
bu hediyem sana sevgilim
evet, sunuyorum sana
ismi “bencillik kurdelesi”
sana kocaman bir şehir aldım sevgilim
sen güzel yaşa diye
sen var oldukça hayat mükemmel
sen güldükçe ömür leyla tarlası
olsun diye- ve daha bir sürü şey
hediyemi verdim sana
herkese söyleyebilirsin “bu benim şehrim”
kıskançlık uzak, gıptalar yakın olsun sana
güzel yaşa şehrinde
dilediğini yaşa
duvarlarına resimler çiz
çarşılarının göğüne yıldızlar as
kadehini barışa güzelliğe kaldır
hem öznesi hem nesnesi ol sen
unutma sevgilim
şehirler suçsuz
suçlu benim
insan insan olduğunda kalır şehirler
adına Efes de, adına Antakya de, adına İstanbul de
adı ne olursa olsun enikonu bir şehir
sen de unutma, olur mu?
şehri sana zimmetledim
o gün başladı tüm felaketler
acı duygular işte bilirsin!
gözleri kör eden rantlar
özlemini insanların lime lime eden
görmeyi unutturup bakmakta donduran
sonrası tanıdık
anlamak çöpteki çay posası ile kör
dinlemek sadece kulaklıklarının göz bebeği
bu şehri sana aldım sevgilim
sana verdim tapusunu
en yüksek tepesinden bakıyorum şu an yıldızlara
sen neden yanımda değilsin sevgilim?
SORSAN ÜÇ OKA DER
GÖLGE SÜMER
Yarası dudaklarıma toplanmış
Dilimin ucuna ulaşamayan bir haykırış.
Ah dolu çıkınımı sırtıma vururken adımladım
Soğumayan kızgınlığımı.
Bir adı yok bunun
Ada gerek yok aslında.
Suya dökülen mürekkep,
Süte tutunan çamur,
Gökyüzünde kayıp mavi,
Kırılan kalbe doluşan gözyaşı.
Huzuru hüzne boğduran münasebetsiz,
Gereksiz oksijen sarfiyatı.
Neresinden tutsan elinde kalan çürük dal,
Duvar dibi sarmaşık.
Asırları devirirken insanoğlu,
Hep bir ayağı çukurda tökezlemiş,
Sorsan hep aynı,
Sorsan iki kelimeye aciz,
Sorsan dilin dişine değmez,
Sorsan insanlığı bilmez.
Safra kesesinde biriktirir hayallerini
Zira orası bile bol gelir,
Aklı yanına verilmemiş
Hep gözüyle düşünür.
Bir kuş yavrusu titrer sonra sokak ortasında
Yağmursuz ıslanır içi,
Gözü küçülür
Sesi çekilir
Yüzü sonbahardan kışa dönüşür,
Anlamı dökülür dünyanın
Yaprakları sökülür kökünden,
Şafak vakti kaybolur zaman
Gün doğumlarıyla sükuta bürünür.
Topuk izine ağır gelir cüssesi
Sesi boğazında düğümlenir,
Sorsan üç okka der
Tartsan grama denktir.
Gönlünde uçan renkleri taşlar bir çamur
Taşlar gökyüzünde saklanır
Güneş görünmez
Dil kelimeleri bilmez
Kurulur koca bir taş sonra göğse,
Yazılar alfabeyi yitirir,
Dile lal oturur
Gözde fer kaybolur
Çıban başı irin söker,
Bir fidan göğsünden yıkılır..
BİR EYLÜL, DAHA GEÇTİ!!!
ZEYNEP KILIÇ
Doğduğum günlerden biri daha bitti
Kaç doğum günü yaşadım saymadım..
Yaşadım mı yaşamadım mı, bunca geçen,yılları?
Ben pek bir şey anlayamadım.
**
Hep bir şeyler eksikti ya da yarımdı!
Bir türlü onları tamamlayamadım,
Hayat mı benimle oynadı,yoksa
Ben mi hayatla?
Anlamadım!!
Hiç güldümmü kahkahalarla??
**
Gülemedim, hiç.!!
Gözyaşı alabildiğine,boldu...
Bir yerlerden saklanan hüzün hep benim oldu..
Hüzünler arkadaşım, yoldaşım oldu...
Ne garip? Bir de,..
Doğum günüm oldu!
**
Kahretmek anlamsız kaldı yaşananlara..
Niye dedim? Neden bunca,kaybetttiğim yıllara?
İsyanım tavan yaptı,...
Yaşadıklarıma..
İçim yinede anlamsız ümitlerle doluydu..
Belki'de, saçma!
**
Beni öldürmedi acılar, çektiğim sıkıntılar, yalnızlıklar...
Çok garip..
**
Güçlendirdi beni bütün bunlar...
Her gecenin ardından, doğan bir güneş, bir umut geldi..
Yüreğimdeki yaşam sevgisi her şeyi yendi..
Bir doğum günüm yine geldi geçti...
GURBETTESİN
DERYA GÜLTEKİN
Bir kuş konmuşsa eğer
gönül dalına,
her rüzgar estiğinde
yâr yanından geçerken
belki sinmiştir diye kokusu
kanat çırpar yüreğin...
Sımsıkı tuttuğun
bir umuttur nefesin.
Sevdiğin varsa içinde
o yana giden arabalara
el sallar hep
gözlerinde yüreğin...
Rüzgârını
Suyunu
Susuzluğunu
delisini de seversin
o şehrin....
...varsa
en yabancı şehirde
kanat çırpar yüreğin
....yoksa
şehrinde bile
............gurbettesin.
MERHABA BENİM CANIM ANA VATANIM!
ESMA BOLAT
Canım ülkem ve Türkiye’min tüm güzel insanları.
Maalesef mi desem, iyi ki mi bilmiyorum fakat ben ötekileştirilen, sizlerin tabiriyle GURBETÇİYİM?
Adımız üstünde işte, vatanımızdan uzak topraklarda gurbeti yaşayanlarız iliklerine kadar.
Sayfamdaki birçok kişi üslubumu az çok bilirler. 2016 yılından bu yana kullandığım sosyal medyadaki sayfalarımın asıl gayesi, edebiyata, şiire, hoşgörüye, hayatın gerçeklerine ve insanlara dairdir. Acizane düsturum “güzel yaşa, güzellikler yaşat ve asla adaletten taviz verme” şeklinde olduğu için de hep bu tarz yazmayı seçtim.
Belki de ilk kez bugün, sizlerin hoşgörüsüne sığınarak gurbetçi diye dışlanmamızın acısını akıtacağım klavyemden. Amacım özel hayatımı yazarak ajitasyon yapmak değil, ülkesine uzak yaşayan herkesin yaşadıklarına vurgu yapmak aslında. Lakin gurbetçileri anlatabilmek ve anlaşılabilmek için kendi yaşanmışlıklarımdan yola çıkarak hepimizi anlatmak istedim.
Rahmetli babam gurbete dört çocuğunu doyurmak için gelen ilk kuşak gurbetçilerdendi. Dokuz yaşında beni ve tüm ailemizi buraya getirişinin tek nedeni, boğazına kadar batmış olduğu borçlardı. Sene bilmem kaç! Çoğu insan gibi tek derdi sıcacık ve huzurlu bir yuvaydı. Dört evladı ve cefakâr eşi için başını kendi yaptığı eve sokmaktı. Yüklü borcunun tek sebebi buydu zaten.
Babam bizi Almanya’ya getirirken hiç birimizin fikrini sormadı. Çünkü buraya gelmek hepimizin istikbalinin kurtulması demekti o yıllarda. Okula gitme şansım bile çok istememe rağmen olamadı. Çünkü burada hepimiz çalışmak zorundaydık. Özellikle kız çocuklarının okumasının önemsiz, olduğu yıllar sadece Türkiye’de yoktu. Ne kadar ülke değiştirirsen değiştir, zihniyet değişmemişti.
Yaşımı büyüterek okul yaşantım, çalışma zorunluluğu yüzünden çabucak bitiverdi.
Yıl 1984 aklım okulda kala kala 14 yaşımda başladım çalışmaya. Okuma yazma bilmeyen annemin kaderi benim yakama da yapıştı ne yazık ki!
İşverenler, annemin eğitimini sorgulamadı. Fiziki gücümüzden yararlandılar hep. Irgatlık yaptık yıllar boyu el memleketine. Almanya’da insanlar çalışmak için yaşarlar. Almanlar disiplini. Çalışırken kimseye acımazlar.
Dil bilmezsin, geleneğini göreneğini tanımazsın, burada sadece verilen işi yapar ve parasını alırsın.
Annem çalıştığı için ablam annelik yaptı bize, sonra kardeşlerime ben annelik yapmak zorunda kaldım. Ne çocuk olduğumuzu bildik ne gençliğimizi. Burada ne anne anneliği doya doya yaşar, ne evlat evlatlığı. Yarı aç yarı tok yaşar, yalnızca borç ödemek için didinir durursun. Ucuz diye Almanların attıkları ikinci el eşyaları kullanırsın.
Babacığım burada ünlü bir otomobil fabrikasında çalışırken üç defa hastaneye kaldırıldı, zorlu iş şartlarından. Oysa malulen emekli olduğunda bile tek gayesi vatanına, kendi topraklarına dönmekti. Olmadı... Babamı çocukken gurbette olduğu için görmemiştim, 53 yaşında kanserden vefat edince tamamen babasız kaldık. Cenazesini uçakla getirdik yıllarca uğruna hasret gözyaşları döktüğü ülkesine. En güzel yılları sadece çalışarak heba olmuştu çoğumuz gibi. Mesela ben pazar günü bile pijama ile gezinemem evimde, çünkü çalışmak zorundayım. Vücut dinlenmeye fırsat bulamaz. Irgat gibi çalışıp bey gibi yiyemeden ölür gideriz en güzel yıllarımızda.
Döviz bazında yaptığımız, birilerinin hayran kalarak izlediğiniz ve özendiğiniz tatiller kadardır bizim hayattan aldığımız tat. Robotlaşmış bir yaşamdır Avrupa hayatı. Her şeyin saati bellidir. Asker eder insanı gurbet. Genelimiz aynı kısır döngüyü yaşar dururuz. Ya markette raf düzenleriz ya bir Almanın yemeğini yapar, hastasına bakarız. Ama yine de şikâyet etmeden çalışırız. İş iştir, gelir helaldir diye yaklaşırız kazancımıza.
Bizden önce gelen kuşak en şanssız olanı, bizden sonra burada dünyaya gelen üçüncü nesil daha şanslı şükür. En azından okul hayatı yaşayıp makam mevki sahibi oldular. Onların diyetini ilk ve ikinci kuşaklar rahat etsinler diye ödedi çünkü! Yaşadıkları ülkenin diliyle geldiler dünyaya. Eskisi gibi değiliz, çoğu söz sahibi artık Avrupa’da.
Kendini ifade edememek hem gurbette hem vatanında dışlanmak, başka milletten olduğunuz için ötekileştirmenin acısı nedir bilir misiniz?
Aşk deyince ilk aklımıza gelen “VATAN AŞKIDIR” bizim. Uzakta olsak da biz HEPİMİZİZ, BİRİZ. O kırmızı nazıyla gök yüzünde biz “TÜRKİYE’NİN ÇOCUKLARIYIZ” diye salınan bayrak, kutsaldır. İbadet etmek, ezan sesi duymak, milli marşımız İstiklal marşının önünde saygıyla durmak çok şey ifade eder gurbetçiler için.
Biz bu manevi duygular ile yanarken, kendi öz vatanımızdan birilerinin bizlere saldırması canımızı yakıyor.
Kendini bilmez bir gazeteci günlerdir sosyal medyada bizlerden nefret söylemleri ile bahsediyor. Ne kadar acı! Bu bir insanlık suçu. Amaçları bizleri dışlamak.
Bize yapılan “NEFRET SUÇUNA” susmaya niyetimiz yok. Biz ülkemize girerken 1000’er Euro verecekmişiz. Biz vatanımıza birileri istedi diye sahip çıkmıyoruz. Biz burada sadece yiyip, içip gezmiyoruz.
Lüks tatil yapan bazı gurbetçiler sizi yanıltmasın. İki milyon gurbetçi rahat yaşıyor tatil yapıyor ise, diğerleri tıpkı Türkiye'de olduğu gibi dar gelirli veya borç içinde kıvranmaktadır. Yıllarca geliri düşük olduğu için tatil yapamayan gurbetçilerin varlığından haberdarım. Birileri gösteriş yapıyor hava atıyor diye, herkesi aynı kefeye koymak doğru değil.
Hem şahsımıza hem ülkemize faydalı olabilmek için didinip duruyoruz.
Biraz araştırma yaptım kendi çapımda, öteki olarak hedefe alınan gurbetçiler kime ne fayda veya zarar sağlamış diye. Bunları sizlerle paylaşmak istiyorum izninizle.
Yurtdışında yaşayanların oy kullanma serüveni 29 Kasım 1987 yılında başlamıştır. Bu hak yeni verilmemiş.
Fakat 2014 yılından itibaren yapılan “Yurtdışı Seçmen Kütüğü” düzenlemesinden sonra daha çok rağbet görmeye başlamıştır. Herkes kendisine verilen yurttaşlık hakkını, istediği partiye oy vererek kullanmaktadır.
Ayrıca 50 Avrupa ülkesi farklı devletlerde vatandaşlarına oy kullandırtmaktadırlar, bu da gözden kaçan bir gerçek...
Gurbette yaşayan 9,5 milyon Türk’ten 3 milyonu tekrar geri dönüş yapmıştır ülkemize. Geriye 6,5 milyon nüfus Avrupa da hâlâ yaşıyor.
Kazandık doğru. Ancak kaybettiklerimiz de var. Fakat ülkemize kazandırdığımız da az değil!
Öncelikle bizlerin vatanımıza kazandırdıklarından başlamak isterim.
-Bedelli askerlikten yararlananların sayısı 1.5 Milyon.
Yıl 1987: 18.433 kişi- toplam gelir: 52.534.05
Yıl 1992: 35.111 kişi- toplam gelir: 101.8219
Yıl 1999: 72.270 kişi -toplam gelir: 614.465
Yıl 2011: 69.073 kişi -toplam gelir: 1.146,6118
Yıl 2014: 203.528 kişi -toplam gelir: 1.648.576,8
Yıl 2018: 635.582 kişi- toplam gelir: 1.970,304.2
Yıl 2019-2023: 402.045 -kişi toplam gelir: 2.010.225
Devletimizin sadece bedelli askerlikten elde ettiği gelir; 7 milyar 755 milyon dolardır.
-TUİK rakamlarına göre, gurbetçilerin sadece 2021 yılında Turizm, gümüş, altın, hediyelik, restoran vs. olarak katkısı 13 milyar Türk lirasıdır. Bunu yıllara yaydığınızda bu ülke ekonomisine yadsınamayacak kadar büyük bir katkıdır.
- Hava yolları ile vatana gelen gurbetçinin beş kişilik maliyeti 3500 ila 4000 Euro’dur. Karayolu ulaşımında tüketilen yakıt ise, akaryakıt bazında destektir ülkemize.
-Avrupa vatandaşlarının GSYH (Büyüme Hesaplamaları katkısı) 100 milyar Euro’dur.
-Almanya’ daki Türk girişimci sayısı 2002 yılında 56.800, toplam yatırım tutarı da 6,5 milyar Euro oldu.
Türk girişimciler bu yatırım tutarı ile yılda 26 milyar Euroluk ciro yapabiliyor. Almanya’daki Türk girişimci sayısı 2000 yılında 59 bin 500, 2001 yılında ise 58 bin olmuştur.
Toplam yıllık cirolar ise 2000 yılında 28.5, 2001`de 27,1 milyar Euro olarak gerçekleşmiştir.
Yani Avrupa Türklerinin Türkiye’ye getirisi 45 milyar Euro olarak belirtilmiştir. (Kaynak: Sonar Araştırma Hakan Bayrakçı)
GURBETÇİLERİN KAYIPLARI
Elle tutulup gözle görülemeyen zararlarımız tahmin edilenden fazla.
Yaşantılarımız, dini ve milli bayramlarımız hep eksiktir. Ailesinden uzak olanlar, yuva kuramayanlar, gurbet yollarında canlarını bırakanlar. Son günlerde özellikle çizilen arabalar. Hep beraber bir arada olamamak, cenazeden, düğünlerden, özel olan her faaliyetten geri kalmak gibi eksiklerimiz vardır.
Devletin korumaya aldığı ve Hristiyan ailelere verilen çocuklarımız evlatlık verilir. Bu çocukların sayıları 4.000 denilse de, daha fazlası olduğunu tahmin ediyorum. Burada yaşadığımız zorlu hayatlarımızı dört satıra sığdırmaya çalıştım, sizleri yormamak adına.
Ey benim yurdumun nadide insanları bizler yurtdışında yaşıyor olabiliriz fakat TÜRK OĞLU TÜRK’ÜZ Almancı değiliz.
Tüm bunlardan yola çıkarak bizlere haksızlık yapan, aşağılayan ve dışlayanlara hitap etmek istiyorum,
Sizler ülkemize ne gibi destekler sağladınız, açıklar mısınız lütfen!
Bizlerin kazancını hesaba çekenlere sesleniyorum bizleri eleştirdiğiniz kadar, kendinizi sorguluyor musunuz?
Bizler sizin yaşadığınız coğrafyada çektiğiniz sıkıntıları anlıyoruz katkı yapıyoruz, ya sizler Avrupa ülkelerinin sıkıntılarını yaşıyor veya anlamaya çalışıyor musunuz? Biraz daha empati lütfen!
Almanya’dan Cennet Vatanıma yürek dolusu sevgiler.
Saygıyla Hoş Kal Ülkem.
