Sabaha ulaşamayacağım dediğim gecenin bana kazandırdığı dost

Bazen olur ya hani sorunlar yaşarız, canımız sıkılır, kimsenin olmadığına inanırız onca insanın arasında. Gördüğümüz herkesin güvensiz olduğunu, gördüğümüz herkesin art niyetli olabileceğine inanırız hayatın karşımıza çıkardığı birkaç kötü diye nitelendirdiği insan yüzünden.

Bir çıkış kapısına en çok ihtiyaç duyduğumuz anda, iyi niyetli birinin konuşmasına ihtiyacımız olduğunu htiğimiz bir gece vakti her şeyin üstümüze üstümüze geldiği,  o gece ki sabaha ulaşamayacağım dediğimiz andı.

***

Bin bir ümitle okumaya gittiğim üniversite de, hayallerime ulaşmak için emeğimin üzerine bir tuğla daha atmak için içimin içime sığmadığı günlerde hayatın gerçek ama bir o kadar da acımasız yüzüyle karşılaştığımda kendimi başka bir şehirde buldum. Onca evin arasında evsiz, onca insan arasında kimsesiz oluşumunda verdiği üzüntüyle, insanlardan aldığım kırgınlıklarla ve yaşanan onca olaylardan sonra var olan güvensizlikle yalnız başıma, bir oradan bir buraya, insanlardan kaçarcasına 'RABBİME' güvenip en içten gelen hislerle dua edişim ve durmadan akan gözyaşlarımla bir çıkış kapısı ararken, karşıdan birinin görünmesi ve bana yardım etmek isteyişi ama benim ona güvenmeyişim, onun iyi niyetinin altında art niyet bulunduğunu düşünerek yardım talebine 'HAYIR' deyişim… Beni kardeşi gibi görmüş olmalı ki ısrarla yardım etmek isteyişi ve onun benim yüzüme bakarak;

 'Sana yardımcı olmak istiyorum.' bakışını,

'Sen benim kardeşimsin, hadi gel.' samimiyetini,

'Bak, geç oldu, seni misafir edeyim.' gülüşünü sıcacık yüreğiyle birlikte ve benim ona inancım, ilerde ikinci bir 'AİLEM' diyebileceğim, 'KARDEŞİM' diyebileceğim insanlar kazandırdı ve en önemlisi en kötü anımda, kimsem yok diye düşündüğümde, insanlardan kaçarcasına uzaklaşmak istediğimde bana;

YAZININ DEVAMI İÇİN TIKLAYINIZ...