2010 yılında TÜBİTAK yarışmalarına katılarak, sergilenmeden sonra ödüle layık görülen bir eser. Sıradan bir eser veya ödül değil. Tüm ülke, özel okullar, Ankara ve Türkiye’de o madalyayı almak zor ve ucun bir yolculuk.
“Ne var canım bunda, yıllardır bu ödülleri alanlar var.” diyenler olacak haklı olarak. O yıllarda çok olmasa da alanlar oluyordu.
Burada ödülden çok, ödülü alan yakışıklı ve sevimli adam ile şu anda ülkemizdeki krizin, eğitimde yarattığı kaos, kargaşa, ve telafi eğitimi altında, çocukların ve gençlerin boğulduğu yayın kirliliğinden bahsetmek istiyorum.
İki ablası, pazartesi sabahları okula geç kalan çocuğunu okula getirip, güncel konular ve fıkralar ile bizlere motivasyon kazandıran entelektüel (Odamın kapısı ve pencerem hep açık olurdu. Yine bir pazartesi kapıyı açık gören öğretmenlerimiz sohbete katılmak için odama doluştuklarında, Münir hocamız teneffüsteki çocukların gürültüsünden “bu seste konuşamıyorum, çünkü duymuyorum” deyince, Filiz öğretmen “Hocam biz alışmışız, bizi etkilemiyor.” dedi. KBB’ci olan hazır cevap hocamız; “Öğretmenim, alıştığınızdan değil, siz öğretmenler sağır olmuşsunuz haberiniz yok. Hastaneye gelmenizde yarar var.” diyerek, kahkahalara boğup gitti.”
bir baba ile saygıdeğer öğretmen bir annenin; Afacan, sevimli, hoşsohbet, tiyatrocu, icatçı, buluşçu, özgürlükçü, sosyal yönü güçlü, matematik sevdalısı, kinetiksel zekaya sahip, dahi ve yaramaz bir çocuk.
YAZININ DEVAMINI OKUMAK İÇİN TIKLAYINIZ
