Van Gölü İncileri

PAYLAŞ

19.08.2023 09:19
Güncelleme: 19.08.2023 09:19

Fahrettin YiğitEditör

TAKİP ET

DEPREM ÇOCUKLARI

NAZMİ SARAÇOĞLU

Baba eli tutmuş soğumuş kızı

Gözlerinde korku çocuksu yüzü

Üşüyorum baba diyen o kızı

O masum sözleri sakın unutma

Ana kucağında, sararmış solmuş

Yüzü gözü çamur toprakla dolmuş

Elindeki kuşa sarılmış kalmış

O gonca gülleri sakın unutma

Oyuncağı elde canı yitiren

Ağzında emzikle cansız oturan

Enkazın altında tekbir getiren

O küçük dilleri sakın unutma

Ne oluyor diye şaşkın bakanı

Soğuk bedeniyle yürek yakanı

Yarın okulum var diye yakanı

Tutan o elleri sakın unutma

Unutma ki bunlar tekrar etmesin

Böyle evler yapan hiç kâr etmesin

Şahit ol ki yapan inkâr etmesin

O masum yüzleri sakın unutma

Bunca giden canı sakın unutma

KENDİMİ DİNLEDİM

ESMA GÜLAÇAR

Karanlık çöktü, tüm uğultular kesildi. Yalnızlığımla başbaşa kaldım. Artık kendimi dinleyebilirdim. Ne istediğimi, neyi haykırdığımı, neyin kıskacında kıvrandığımı öğrenebilirdim. Kendimi dinledim tıpkı kendimden başka herkesi, hep başkasını dinlediğim gibi anlamaya, hissetmeye çalışarak, yargılamadan, eleştirmeden... Ve gördüm ki; etrafımdaki insanlar için yaptığım fedakarlıklara karşı, kendime fazlasıyla bencilce davranmışım. Bir başkası bana kırılmasın, benden yana bir şikâyeti olmasın diye kıvranırken, kendime karşı ne kadar da kaba ve acımasız olabiliyormuşum. Başkasına verdiğim tesellinin çeyreğini zor zamanlarımda kendime veremiyormuşum. Ben sevgiyi, ilgiyi, teselliyi ve desteği hep başkasından bekleyerek kendimi ne çok sevgisiz, ve desteksiz bırakmışım meğer. Diğergamlığımın altında ezivermişim içimdeki küçük, dinlenmeye, ve anlaşılmaya muhtaç iç çocuğumu, benliğimi, şahsiyetimi... Hep feragat etmişim meğer kendi isteklerimden, sağırlaşmışım yüreğimin derinliklerinden gelen nidalara, gömüvermişim ne çok şeyi, dinleyip anlamaya hep hazırken anlatacak bir yoldaş bulamadığım için. Hep ötelediğim, yok saydığım, üzerini örttüğüm beklentilerimin, hayallerimin kırıntıları simama bir burukluk, bir donukluk olarak yansımış. Bir burukluk, bir donukluk, bir kırgınlık.... Sahi gözlerimde bir ışıltı vardı bir zamanlar değil mi? Çocukken, yazdığım kompozisyonları beğendiği için beni genelde hep seven Türkçe öğretmenlerimden birinin hatıra defterime yazdığı şu ifadeden anımsadım: "Gözlerindeki ışıltı hiç bir zaman sönmesin" Gözlerdeki ışıltı! Hemen her çocuğun sevgiyle bakan masum bakışlarındaki o ışıltı, yaşama sevinci... Ben onu kaybettim belkide. Kendimi bu kadar örseleyerek. Oysaki kendimi sevmek benim görevimmiş diyor psikologlar. En zor anlarımda beni teselli edecek ilk kişi ben olmalıymışım. Sarılacak bir dost bulamadığımda bir dost eli gibi sıkmalıymışım kolumu, okşamalıymışım başımı ki beynim onu bir dost eli gibi algılayıp mutluluk hormonu salgılayabilsin.. Sevgiyi kendimden esirgememeliymişim. Kendimle barışık olmamın yolu buradan geçtiği için Bu düşüncelerle kendimi dinlemeye hazırlanırken, artık beni sevdiğine ve beni her zaman dinlemeye hazır olduğuna inandığım bir BEN var karşımda diyerek başlamıştım kendimi sorgulamaya. Ben ne istiyordum, neleri hedefliyordum, neyin eksikliğinde yaşama sevincimi kaybediyordum, ne ile yaşama tutunabiliyor, onu anlamlı bir şekilde yorumlayabiliyordum... Tüm bu sorularımın cevabını tüm sesler kesildiğinde, sessizliğin huzuru ortaya çıktığında verebilecektim. Ben bu sayede kendimi tanıyabilecek, yaşamındaki sorumlulukların, gerçekliğin, beni harekete geçirecek iç dinamiklerimin farkına varacaktım. Ve böylece olgunlaşacaktım. Ünlü psikolog Doğan Cüceloğlunun ifadesiyle: yaşamımda varolmanın sorumluluğunu duyarak olgun insan olma yolunda ilerleyecektim.. Beni güçlü kılan iç dinamiklerimi bulabilecektim bu sayede. Böylece yaptığım içsel yolculukta farkettim ki, Ben, doğrular uğruna çabaladıkça, hayatımda kalıcı, anlamlı ve faydalı bir iz, bir eser bıraktıkça, sonsuz hayatım için bir imtihan yeri olan bu dünyamda, yerine getirmem gereken, yerine getirirken beni mutlu ve mutmain edecek olan yüzlerce sorumluluğumun hakkını vermek için gücüm ölçüsünde çabaladıkça huzur bulabiliyordum. Dünya hayatımı ahir, sonsuz hayatıma endeksleyerek onu anlamlı kılabilirdim ancak. Ben rabbimin çizdiği sınırların dışına çıktığım an yaşama sevincimi kaybediyor, ruhumu aç bırakıyordum. Kendimi sevgisizliğe mahkûm ettiğimde gözlerimdeki hayat emaresi olan, umut vaadeden ışıltıyı kaybediyordum. Ben önce rabbim katında iyi bir kul, sonra bana güvenen, bana dayanan masum sevgileriyle beni kucaklayanların nazarında iyi bir insan olmayı hedefliyordum. Öncelikle rabbimin gösterdiği istikamette gittikçe, onun benden razı oluşunu, o duyduğum tarifsiz iç huzurla hissederek, sonra da bana bir birey olduğum için saygı duyan, yapacağım faydalı işler için de bana değer verenlerin desteğiyle güç bulabilecektim. Birilerinin acılarını hafifleterek mutlu olabilecektim. Ben ilmimi arttırıp insanları aydınlatarak, irşad ederek, üzerimdeki sorumluluğun ağırlığını hafifletebilecektim. Ben cehaletin, haksızlığın, zulmün hüküm sürdüğü bir yerde boğulacaktım, kendi kendimi yiyip bitirecektim. Ben hedefsiz, başı boş ve rotasız kalamazdım. Her zaman beni kemale erdirecek yeni hedeflerim olacaktı. Bu yüzden ben boş duramayacaktım. Bir kenara çekilemeyecektim boşluğun beni çepeçevre sarmasını kabullenemeyecektim. Her zaman yeni bir ihtizazın verdiği enerjiyle hep bir şeyler yapabilecek, üretebilecekti beynimin milyonlarca nöronu. Taki sayıları tükenip vazifeleri son buluncaya kadar. Ben vicdanımın fıtratımın ve imanımın karşı çıktığı her şeyin zamanla yanlış olduğunu görecek ve bu yanlışların bana empoze edilerek duyarsızlaşmamak için direnecektim, direniyordum. Direnirken asileştiğim için üzülecektim. Sonra tepkilerimizin bir anlamı, onların dayandığı gerekçelerin varlığını düşündükçe ben kendimi toparlamaya, törpülemeye devam edecektim. Ben aslında hayatım boyunca hep bir şeyler öğrenecek, hep bir yerlerden kendimi onarmam, törpülemem gerektiğini anlayacaktım. Bu yüzden asla kendimi yüceltmemem gerektiğini, bir insan olarak her zaman hata yapabileceğimi anlayacaktım. Kendimi dinledim, kendimi tanımaya çalıştım ve böylece rotamı belirleyebildim. Bir boşlukta amaçsızca savrulduğunuzu hissettiğiniz her an sizde kendinizi dinleyin. Kendinizi tanımadıkça başkalarını tanıyamazsınız, kendiniz sevmedikçe başkalarını gerçek anlamda sevemezsiniz, kendinize, Allah ın bir sanat eseri olarak saygı duymaz ve kendinize, nefsinize zulmederseniz bir başkasına da saygı duymaz, onların haklarını kolayca ezebilecek hale gelirsiniz. . Kendinizi baştan aşağı tahlil edin. Bir mucize gibi işleyen fizyolojinizi, ruh dünyanızı düşünün. Yaradanın bir sanat eseri olarak değerinizi tartın. Her fiilinizin ne çok anlam ifade edebileceğini düşünün. Her birinin bir mükafat veya mücazat ile neticelenecek kadar önemli olduğunu hatırlayarak. Ulaştığınız bu yaşınıza kadar, çabalayarak geldiğiniz konuma, ulaşıncaya kadar ne çok insanın sizin yetişmenizde emeğinin geçtiğini, kainattaki her şeyin sizin yapıp ettiklerinizden hissesini aldıklarını, ne çok şeye etki edebileceğinizi düşünün. Koca bir kainatın küçük bir misali olarak ne çok fonksiyon üstlendiğinizi. Küçük hacmiyle kalbinizin maddi kapasitesinden kat be kat büyüklükte çirkinlikler ve güzellikler barındırabildiğini, bir kalbi kırarak bir kainatın dengesini sarsabileceğinizi, nefret ve öfkeyle dudaklarınızdan dökülen, frekansı yüksek her bir sözün, canlı cansız herşeye sirayet ettiğini ve evrende dönüp dolaşıp tekrardan size isabet edeceğini düşünün. Sevgiyle dokunduğunuz herşeyin zamanla ne kadar değiştiğini, Düşünün ne kadar alçalabileceğinizi ve ne kadar yücelebileceğinizi, Düşünün... Düşünün ve başı boş bırakılmadığınızı görün. Siz değerlisiniz! Bir kainatın dengesine etki edebilecek kadar, bir toplumu, değiştirebilecek kadar, insanlığı kurtarabilecek kadar hem de. Bu yüzden kendinizi küçümsemeyin, kendinizi hırpalamayın, aşağılamayın. Kendinizi yeniden onarın. Yaşadığınız sürece açık olacak olan tevbe, umut, ve manevi diriliş kapısından girin. Kendinizi sevin, dinlemeye anlamaya çalışın ki kendinize kapattığınız kapılar size tekrardan açılabilsin.