Memleket özlemi
Şule Edremit Özen
Ben, yılın on iki ayını, ayrı, ayrı severim. Lakin Nisan ayı bir başkadır benim için. Yılın, üç yüz atmış beş gününü de severim sevmesine de benim için " İki Nisan'ın yeri bellidir kalbimde.
Ben, Ülkemi de severim sevmesine ama Van'ın yeri başkadır gönlümde…
Özledim… Çok özledim…
Tane tane, İnci gibi parlayan kar'ını, Yağmur yağdığın da çamurlaşan toprağını, kokusunu özledim.
Buram, buram hasret kokan, Zeringedeğini, Leylağını, bir benzeri olmayan menekşesini, Akasya ağacını özledim...
Baharda, cana can katan, Çağlasını, Alçasını özledim, damlarda kuruyan eriğini özledim.
Tandırda pişen balığını, lavaşını, Ayran aşını özledim, Semaver de demlenen çayını özledim.
Ben, yürekli, mert, cesur, merhametli, temiz insanını özledim, komşuluğunu özledim, siyah-beyaz filmlerin oynadığı açık hava sinemasını özledim.
Yaza merhaba dermişçesine, doğan güneşini özledim.
Sakin sakin duran, arada coşan Sodalı Gölünde gün batımını izlemeyi özledim…
Çocukluk anılarımı, gençliğimin heyecanını özledim.
Dostlarımı, arkadaşlarımı, türkülerini özledim…
2 Nisan güzel memleketimin kurtuluşu.
Gururluyum, mutluyum…
