Arkası yarınlı yıllar...
Yalçın Ünver
Sanki başımız göğe erdi baş döndürücü teknoloji çağında.
Muhtar virüsü saklar,
Herkes bencil ve tutarsız,
İnsanlık hayvanlara kaldı.
Herşey boş, o anlık,
Yarında hiç merak kalmamış
Herşey şu an ve bu vakit.
Heyecan sıfır,
Hasret yerlerde sürünen bir beğeni ,
ve samimiyetsiz, korkak parmak uçları..
Verin benim arkası yarınlı yıllarımı..
Verin benim radyomu ,
Verin benim radyo tiyatromu,
Verin radyomdaki efektleri ve hayali yorumumun heyecanını..
Verin o kış gecelerinde yanan soba sıcaklığını ,
Baharın yalansız kokusunu.
Ve zamanın tam o saat olduğu aylarımı..
Alın sizin olsun kaloriferiniz, doğal gazınız ,
Rahat bırakın kedileri odunluklarımızda yavrulasın .
Bir miyav sesi olsun yeter, dünyamıza hoş gelsin yeni yavrular..
Gözlerimiz çözülsün artık ,.
Medeniyet dediğimiz tek dişi kalmış canavar.
Ve maske dağıtmayan eller
Boşuna yakarır ,dualar adres arar..
Sokaklar boş, hava kurşuni, martlar denize küs..
Deniz dalgasız, bulutlar yağmurda ketum,
Uçaklar uçmuyor, akrabamız ruhsuz telefon ,
sesi parmak uçlarımızda
Lakin duyan olmuyor..
Evler sessiz bir baba ocağı ,
Her yer sakin ,
her koltuk ayrı bir ülke ,
yok konuşan dertleşen .
Metala ve maddiyata batan şu dünyadan bıktım.
Gel de arkası yarınlı yılları arama.
(Yaş 13 ,yıl 1967 ,Van )
