Hayat bana hiç adil davranmadı
Bunca yıl herkese koşup da
Kendime geç kalmışlığım yakıyor içimi
Kimseyi kırmamak için kırıldığımı
Kimseyi üzmemek için üzüldüğümü
Kimseler bilmedi görmedi ve hatta
İçimdeki sessiz çığlıkları kimseler duymadı
Nasılsın sorusuna iyiyim demekten yoruldum
Bunca yılın omuzlarıma vermiş olduğu yükten çok yoruldum
Aynadaki yorgun yüzünden
Yüzümdeki çizgilerden
Saçımdaki aklardan
Sahte gülümsemelerimden
Yorgunluğumu dile getirememekten çok yoruldum
Hayat bana hiç adil davranmadı
Al bu da senin olsun diyen hiç olmadı
Hep benden beklediler daha fazlasını
Ben kendi baharımda kendim çiçek açtım
Verdikleri bir kibrit çöpünü bile yüzüme Vuracaklar diye almadım
İçimde konuşmayan bir şey var
Dil bulamayan sessizlik
Mesela ben çok konuşurdum önceleri
Saatlerce aynı konudan bahsederdim
Gerçi bir şeyler oluyordu Ama ben geç fark ettim
Bazı cümleleri unutamadım
Ve Kalbimi yaşanmışlıklardan arındıramadım
Ben çok sevdim saydım herkesi ama kimsenin sevdiği olamadım
Çok şey sayıkladım kimse anlamaya çalışmadı
Sonra sustum, hep böyle olurdu zaten
İnsan her şeyi anlatamaz
Kelimeler de anlatmaya yetmez bazen
İyi yürekli insanları üzdüğünüzde bağırmazlar acılarını içlerinde saklarlar
Dilini yitirmiş bir cümle gibiyim Oysa
Ne çok söz birikmiş içimde
Güller takıyorum yaralı yanlarıma
Hayallerimin ağrısıyla uyanıyorum her sabah
İçim kumbara Misali
Tüm ağır cümleleri atıyorum
İyiyim diyorum soran olursa
Bu da benim en masum Yalanım
Ve ben en çok kendime geç kaldım
