Yine gece...
Sensizliğin sen saatleri
Uykusuzluğumla nöbetliyorum
Neden bilmiyorum
Karanlıklara bürünüyorum
Karanlık yine sen oluyorsun
Yürüdüğüm yolların sonu sana çıkıyor
Daha derine yürüyorum
Canım yandıkça kendimden kendime dönüyorum
Yalnız ve hep olduğu gibi
Hangi denize döküldüysem
Deniz sen oluyorsun
Sen de yüzdürüyorum umutlarımı
Sen doluyorsun sonra içime
Seni saklamıyor gece benden
Ne kadar uzakta olsanda
Mesafelere kafa tutuyorum
Ve ben aşkı seninle tattım
İlk defa ölücesine
Özlemler düştüyse payımıza
Yaşarız diyordum
Şimdi sancılarımdan özlemlerimin Tadını anımsayamıyorum.
Artık üşüyorum
Uyuyamadığım geceler boyu
Düşüncemle ürperip sonbaharda sararan yaprak misali düşünüyorum.
