Unutur olduk…
Yunus Türkoğlu
Doluştuk apartman denen siteye,
Hısım, akrabayı özlemez olduk.
Hatırlar sineye yük olur diye,
Sengeseri, kavutu yapmaz olduk…
Köyleri terk ettik, döküldük şehre,
Caddeler döndü insandan nehire.
Bal iken, bak şimdi döndük zehire,
Halimize bakıp sızlamaz olduk…
Beden açıldı, bakılmaz kızlara,
Lafı dinlemez nesiller bu ara.
Arlanmazın yüzü nasıl kızara?
Anne örtüsünü beğenmez olduk…
Yaz-kış değişti, mevsimler karıştı,
İnsan, şeytanla dost oldu, barıştı.
Bayram deyip de tatile sıvıştı!
Dostluğu, sevgiyi unutur olduk…
Gerçekler saklandı, gözler kör oldu,
Ahir zamandır, ayaklar baş oldu!
Muhabbet kalmadı, kalpler taş oldu;
Yalanı umursamaz, söyler olduk…
Eski dostların mezarı kazıldı,
Akrabalık bağı kökten kazındı!..
Misafir kabulü hepten azaldı;
Ecdadın yolunu bulamaz olduk…
Faize, türlü isimler verildi,
Ahiret dururken dünya seçildi.
“Dinin direği” namaz pas geçildi;
Dizilerle gaflete esir olduk…
Mana âlemini unutur olduk…
16 Haziran 2022
