Bir zamanlar Van’da her mahallede su kanalları olurdu. Bu kanalların kiminde kehris suyu, kiminden Sıhke Gölü’nden gelen sular akardı. Su olunca evlerde haliyle bahçeli olurdu. Bahçelerde suya bağlı olarak çeşitli meyve ile sebzeler yetiştirilirdi. Çocuklar kendi bahçelerinde yetiştirilen son derece sağlıklı olan bu sebze ve meyveleri tüketerek büyürlerdi.
Bu bahçelerde kırmızı sarı kirazlar, reçellik vişneler, çeşitli elmalar, erikler, al yanaklı kayısılar, alolar, cevizler, fındıklar, armutlar ve daha niceleri yetişirdi.
Van’da kirazlar çiçek açmaya başladı. Seyrine doyulmaz manzaraların vaktidir. Kiraz mevsimine de burada bir şey kalmadı, haziran sonu gibi nasipse yemeye başlarız!
Kiraz ağacı, serin ve yüksek olan coğrafyayı sever. Van ikliminde kiraz yetiştirmek çok akıllıca bir iştir. Kiraz ağacının Van iklimini sevdiğini büyüklerimizin yıllar önce diktikleri kiraz ağaçlarından anlıyoruz. Van merkezdeki bahçelerin birçoğunda kiraz ağaçları olurdu. Koyu kırmızı, pembemsi kırmızı, sarı renkte sert, iri, sulu ve lezzetli olurlardı. Van merkez betonlaşmaya kurban gidince diğer meyve ağaçları gibi kiraz ağacıda istemeden de olsa hayatımızdan çekilmek zorunda kaldı!
Şamran suyundan mıdır, yoksa Vangölü’nün havasından mıdır bilinmez ama Edremit ve Zıvıstan’ın (Elmalı Köy) kirazları daha da lezzetli olurdu sanki!
Vakti zamanında Zıvıstan’da bildiğim muhteşem bir bahçe vardı! Nazlı nazlı akan Şamran Suyu’nun yamacından aşağıya doğru yeşillikler içinde uzayıp giderdi. Ağaçları öyle sık ve gürdü ki güneş ışınları neredeyse zeminine düşmezdi! Çeşit çeşit meyvelerin olduğu bu bahçede en az yirmi beş- otuz yıllık olan koca gövdeli iki tane de kiraz ağacı vardı. Kirazları sarı lezzetli ve suluydu, tadı yiyenlerin damağında kalırdı!
